De afgelopen jaren was het een successtrategie om aandelen te kopen die al in de lift zaten. Maar nu zitten we in een tijdperk van teruglopende rendementen, waarschuwt Pascal Blanqué, de belangrijkste vermogensbeheerder van Amundi.
‘Het zogeheten momentumbeleggen is passé. Het is de tijd om de omslag te maken naar waarde-aandelen.’
In de hoek van zijn werkkamer staat een ingelijste marktgrafiek op de grond, tegen de muur. Het is de Amerikaanse langetermijnrente. De lijn vormt een waarschuwing voor het hoofd beleggingen van vermogensbeheerder Amundi dat je een slecht jaar altijd in zijn historische context moet zien.
De Fransman is er klaar voor om het jaar uit te gaan met een verpieterd rendement. En dat terwijl 2018 zo goed begonnen was, met historisch lage beursschommelingen, goede verwachte rendementen, en een grote risicobereidheid bij beleggers. Maar lang duurde dat sprookje niet. ‘We zijn niet langer in het aards paradijs’, schreef Blanqué in februari aan zijn beleggers nadat de beurzen de eerste van een reeks flinke tikken hadden gekregen.
Van de roze wolk af
Beleggers zijn dus van hun roze wolk af. Maar staan ze al met hun voeten op de grond? ‘Ik denk dat de realiteit steeds meer begint door te dringen. Beleggers beseffen dat ze weer meer naar de economische fundamenten moeten kijken. Er is een tijdlang wereldwijd economische groei geweest, maar nu valt die wereld uiteen in regio’s die sneller en trager groeien. De volgende stap is een wereldwijde groeivertraging.’
Bijna alle belangrijke indexen lijken dit jaar uit te gaan met geen of een negatief rendement, merkt Blanqué op. ‘Alleen de S&P 500 houdt waarschijnlijk dankzij de budgettaire steroïden van Donald Trump het hoofd boven water. 2018 is het jaar van de wake-upcall. We zijn terechtgekomen in een tijdperk van teruglopende rendementen. Beleggers zullen in de komende vijf jaar genoegen moeten nemen met nominale brutorendementen (dus niet gecorrigeerd voor inflatie, en voor afhouding van belastingen en beheerskosten, red.) van 4,5 procent. De afgelopen dertig jaar lag dat percentage dubbel zo hoog.’
Goedkoop geld als steroïden
De ‘secular stagnation’ komt weer helemaal terug, voorspelt Blanqué. Volgens die theorie zitten we in een langgerekte periode van economische stagnatie. De afgelopen jaren waren daarbij dan niets meer dan een tijdelijke opflakkering. We komen opnieuw uit bij lage groeicijfers, en geen inflatie, verklaart de Fransman. ‘Het idee van begin dit jaar dat rentestijgingen een belangrijk thema zouden worden, is overboord gezet. De rentes zullen waarschijnlijk laag blijven, en centrale banken zullen eerder vroeg dan later op de pauzeknop duwen in het normaliseren van hun geldbeleid. Ze kunnen het zelfs terugdraaien.’
Het mag duidelijk zijn wat de econoom daarvan vindt. ‘Monetaire verruiming en kunstmatig lage rentes waren onvermijdelijke stimuleringsmaatregelen om het hoofd te bieden aan de financiële crisis. Maar ze zijn uitgedraaid op een infectie voor de wereldeconomie. Het verhult wie veel te grote risico’s heeft genomen, en naakt aan het zwemmen is.’
Weg van groeiaandelen
De afgelopen vijf jaar was dé successtrategie op de beurs momentumbeleggen, geeft hij aan. ‘Dat komt er simpelweg op neer dat je die bedrijven koopt die het snelst in waarde stijgen. We zien nu een belangrijke omslag naar waarde-aandelen, weg van de groeiaandelen die het afgelopen decennium significant beter hebben gepresteerd. Het gaat dan om kwalitatieve bedrijven die stabiele winsten boeken.’
Hij betreurt dat er na de financiële crisis van 2008 niets is gedaan aan een wereldwijde schuldafbouw. ‘Sommige landen die hard geraakt waren door de crisis van 2008 hebben wel vooruitgang geboekt – in de VS bijvoorbeeld hebben gezinnen nu minder schulden – maar daar staat achteruitgang in veel andere landen tegenover. De bedrijfsschulden zijn toegenomen, net als de staatsschulden. De rente mag niet te veel stijgen of er ontstaan grote problemen in het financieel systeem.’
Geld drukken om tekorten weg te werken
In de Verenigde Staten staan de bedrijfsschulden weer op het niveau van voor de crisis van 2008 en ook de overheid is sindsdien flink meer schulden aangegaan. Door de beleidsrente eind december op te trekken tot een bandbreedte van 2,25 procent à 2,50 procent riep het Amerikaanse stelsel van centrale banken wel de toorn van Donald Trump over zich af. De president ventileerde de afgelopen weken meermaals zijn ongenoegen over Fed-baas Jerome Powell.
Het model van de onafhankelijke centrale bank staat steeds meer ter discussie, waarschuwt Blanqué. ‘De overtuiging bij politici groeit dat centrale banken nóg meer moeten doen om de groei te ondersteunen. Dan is de oproep aan centrale banken om de begrotingstekorten monetair te financieren niet ver weg.’
Copyright: Het Financieele Dagblad, 24 december 2018