Amerikaanse aandelen zijn op de langere termijn duur. Gecorrigeerd voor conjunctuurschommelingen zijn ze sinds 1881 maar twee keer hoger geweest dan nu; dat was eind jaren ’20 en eind jaren ’90 van de vorige eeuw.
Dat stelt Paul Jackson, global head of asset allocation research van asset manager Invesco, in een analyse. De econoom baseert zich op de zogenoemde Schiller P/E, dat is de koerswinstverhouding waarbij de winst over de afgelopen tien jaar als uitgangspunt wordt genomen. Deze berekeningswijze haalt de conjunctuureffecten uit de waarderingen. Daarmee is het volgens economen een betere voorspeller voor aandelenrendementen dan de ‘simpele’ koers/winstverhoudingen.
De Schiller P/E staat nu boven de 30, en dat is sinds 1881 maar twee keer eerder voorgekomen. Volgens Jackson is dat een ‘red flag’: iedere keer dat deze k/w in de VS boven de 30 uitkwam, lieten Amerikaanse aandelen de tien jaar die daarop volgden een negatief rendement zien.
Jackson wijst nog op een andere belangrijke ontwikkeling. Zo is de correlatie tussen rente e aandelenkoersen in de VS aan het veranderen. Sinds de eeuwwisseling gaat een stijgende tienjaarsrente in de meeste gevallen gelijk op met stijgende aandelenkoersen – en andersom. Maar sinds begin dit jaar hebben aandelenmarkten juist positief gereageerd op dalende rentes, bij voorbeeld naar aanleiding van de verwachting in de markt dat de Fed de rente gaat verlagen. Dat is in lijn met de gangbare economische theorie en met de periode van vóór 2000. Dat kan betekenen dat de voorspellende waarde van de obligatiemarkt toeneemt, stelt Jackson.
Hij kijkt echter liever naar ‘absolute waarderingsmethoden’ als de Schiller P/E. Of de rente nu stijgt of daalt, deze maatstaf geeft duidelijk aan dat het moelijk wordt om op middellange termijn goede rendementen te maken op de Amerikaanse aandelenmarkt. In de afgelopen periode was de S&P, die recent door de psychologisch belangrijke grens van 3.000 punten ging, de meest succesvolle beurs.