Stefaan Casteleyn is een doorwinterde belegger. Een passie die hij niet van thuis meekreeg. Zijn vader – een burgerlijk ingenieur – was ambtenaar en bouwde dijken langs de Zeeschelde, waarvoor het gezin Casteleyn ook verhuisde van West-Vlaanderen naar Schoten. ‘Mijn vader was absoluut niet bezig met beleggen. Pas veel later ben ik gebeten door die microbe.’
Dat gebeurde tijdens zijn studies TEW, waar hij begeesterd geraakte door beleggen. Hij moest een opdracht maken over computerbedrijf IBM en dat werd meteen het eerste aandeel waarin hij spaarcenten stopte. ‘Dat was het begin van de jaren tachtig en de personal computers kwamen op. Door me daarin te verdiepen, drong het snel tot me door dat pc’s de wereld helemaal zouden veranderen en dat het er goed uitzag voor IBM, dat toen marktleider was.’ Zijn eerste belegging was meteen een succes. ‘Ik heb het aandeel verkocht toen de aandelenkoers was verdubbeld. Dat was een goede eerste ervaring, al zou ik later nog investeren in aandelen die veel minder succesvol waren.’
Eerste beurscrash
Na zijn studies ging Casteleyn aan de slag bij Cera, waar hij vooral artikels schreef voor het beleggingsblad van wat toen vooral de bank van de landbouwers was. ‘Beleggingsadvies was toen nog helemaal nieuw, want tot dan parkeerde iedereen zijn centen vooral op spaarrekeningen of kasbons. Ik moest veel schrijven over beleggen, waardoor ik daar zelf veel over bijleerde. Dat was de perfecte job om te beginnen.’
Het was de plek waar hij de beurscrash van 1987 van op de eerste rij meemaakte. ‘Ik weet nog dat iedereen met verbazing toekeek wat er gebeurde. We moesten daarover ook schrijven in het beleggingsblad, zonder dat we echt konden duiden wat er gebeurde. Zowat alle specialisten waren ongelooflijk pessimistisch. Ze geloofden dat de crash een recessie zou ontketenen. Toch durfden we het in ons beleggingsblad aan om voorzichtig te adviseren om aandelen op te pikken. Dat bleek de juiste keuze, want de recessie is er niet gekomen en 1988 was een heel goed beursjaar. Dat is een belangrijke les geweest voor de rest van mijn carrière. Hoe groter het pessimisme, hoe groter mijn appetijt om aandelen te kopen. Dat is altijd gebleven.’
Champions League
In 1990 maakte Casteleyn de overstap naar Bank Corluy (wat later zou opgaan in ABN Amro). Hij zou er dertien jaar blijven. Hij zette er een afdeling vermogensbeheer op poten en lanceerde er onder meer de Vlam-21, een succesvol beleggingsfonds met 21 Vlaamse aandelen. Het is ook de periode waarin hij een bekend gezicht werd in de Vlaamse beleggingswereld. ‘Beleggingsfondsen waren toen nog relatief nieuw in ons land en met Bank Corluy zijn we snel op die kar gesprongen, vroeger dan de meeste andere instellingen.’
En toen werd hij gecontacteerd door de Zwitserse bank UBS, met de vraag of hij de Vlaamse activiteiten verder wilde uitbouwen. ‘Het voelde als promoveren naar de Champions League. Ik moest regelmatig naar Zürich, ik voelde meteen dat ik terechtkwam in een grote geoliede machine en van bijna alle aandelen wereldwijd waren er in een handomdraai analyses beschikbaar. Dat was grandioos.’
Maar toen kwam de financiële crisis van 2007 en 2008. Ook UBS had een enorme blootstelling aan Amerikaanse subprime-kredieten en moesten voor miljarden aan slechte kredieten van de balans halen. En dat liet zich ook voelen in België. ‘We moesten bezuinigen. Ik kreeg te horen dat twee mensen uit mijn team ontslagen zouden worden, iets waar ik heel ontevreden over was. Mijn Zwitserse baas kwam naar België. Er volgde een ontslaggesprek met die twee mensen. En als dat allemaal achter de rug was, werd ik zelf naar binnen geroepen. Ik werd zelf ook ontslagen en had dat totaal niet zien aankomen. Ik moest meteen mijn BlackBerry afgeven. Gelukkig waren ze vergeten dat ik ook een gsm had, waardoor ik in de auto nog kon bellen naar mijn vrouw. En zo kon ik nog zelf een heleboel mensen op de hoogte brengen.’
Op dat moment nam hij ook een belangrijke beslissing: ‘Vanaf dan koos ik ervoor om zelfstandig te worden. Ik wilde niet meer afhankelijk zijn van een baas die mij kon ontslaan.’
Final destination
Na zijn ontslag bij UBS koos hij bewust om niet te solliciteren bij een grootbank of grote private bank. Hij koos er daarentegen voor om in een zelfstandigenstatuut aan de slag te gaan bij het veel kleinere Merit Capital. ‘Dat was nog een jong bedrijf en het voelde goed om weer nieuwe activiteiten te kunnen opstarten. Dat is was ik het liefste doe.’ Maar het werd geen succesverhaal. Casteleyn bleef er van 2009 tot 2014. Hij vertrok er dus lang voor de beursvennootschap in 2022 failliet werd verklaard. ‘Dat was een hele leuke periode. Maar je merkte ook dat de aandeelhouders onrealistische verwachtingen hadden. Ik zag het niet gunstig in, al kon ik toen helemaal niet vermoeden dat het zo slecht zou aflopen.’ Het sterkte hem opnieuw in de overtuiging dat hij zo zelfstandig mogelijk wilde worden.
Casteleyn vervult nu verschillende functies. Zo is hij onder meer directeur van het Luxemburgse fonds Aequitas, is hij makelaar voor Fortune Invest en schrijft hij ook voor het Nederlandse platform Probeleggen. En hij is ook een van de vijf partners van 1Vermogensbeheer, een vermogensbeheerder gespecialiseerd in Nederlandse en Belgische aandelen. ‘Dat is echt ons eigen bedrijf. Dat is echt waar ik al mijn hele carrière van heb gedroomd. Dit is echt mijn final destination.’
Pensioen
Op z’n 61ste denkt Casteleyn nog lang niet aan stoppen. ‘Ik heb van mijn passie mijn beroep gemaakt en als zelfstandige kan ik mijn dagen zelf helemaal zelf invullen. Ik ben nog van plan om heel lang actief te blijven. En gelukkig kan je blijven beleggen op latere leeftijd en word je er zelfs nog beter in. Kijk maar naar Warren Buffett, ’s werelds beste belegger. Die denkt op z’n 94ste ook nog niet aan stoppen.’