De FSMA heeft een praktijkgids opgesteld over de inhoud en de beschikbaarstelling van informatienota’s met betrekking tot aanbiedingen van beleggingsinstrumenten. Die moet meer duidelijkheid brengen voor financiële spelers.
‘In tegenstelling tot een prospectus, maakt een informatienota niet het voorwerp uit van een a priori controle door de FSMA. Gelet op de beperkte schaal van de verrichtingen waarvoor een informatienota moet worden opgesteld, kunnen de verantwoordelijken voor de informatienota hierbij niet steeds genieten van extern advies of professionele begeleiding. Deze praktijkgids heeft tot doel om als leidraad te dienen bij het opstellen van informatienota’s voor deze verrichtingen van kleinere omvang’, stelt de FSMA in een toelichting.
Meer bepaald wenst de FSMA met deze praktijkgids te communiceren over de geldende regels en de interpretaties, verwachtingen en aanbevelingen van de FSMA inzake de inhoud en de beschikbaarstelling van informatienota’s. ‘Dit moet de verantwoordelijken voor de informatienota toelaten om tijdig kwalitatieve informatienota’s ter beschikking te stellen van het publiek, wat uiteindelijk de bescherming van de beleggers ten goede komt.’
Hoofdstukken
De praktijkgids bevat meerdere hoofdstukken over de verplichting van de publicatie van een informatienota, in welke gevallen deze moet worden gepubliceerd, en de regelgeving die van toepassing is wanneer een informatienota verplicht is.
Belangrijk is ook het onderwerp over wat reclame inhoudt en wat ‘andere documenten en berichten zijn’. Veel financiële spelers worstelen hiermee, wat soms tot boetes kan leiden.
Deze begrippen dekken een grote lading, stelt de FSMA waarbij de vorm van de publiciteit minder relevant is. Zoals toegelicht in de Q&A’s van de FSMA vatten deze begrippen onder meer advertenties in de pers, folders, brochures, affiches op reclamepanelen in de bankkantoren, affiches langs de openbare weg en in voor het publiek toegankelijke gebouwen, brieven aan beleggers, productfiches (factsheets), televisiespots, radiospots, pc-bankingberichten, e-mails, e-magazines, publicaties op websites, banners, websitepagina’s die verschillende financiële producten met elkaar vergelijken, reclame verspreid via sociale netwerken (Facebook, Twitter, …), Google ads of andere gepreformatteerde zoekresultaten en telefoongesprekken die gericht zijn op de verkoop van beleggingsinstrumenten.
Meer informatie op deze website