Polina Kurdyavko, hoofd groeimarktobligaties, bezint in de stoel bij het raam, terwijl ze Zuid-Amerika doorkruist.
Aan het raampje zitten bij het reizen, is een bijzondere ervaring. Enkele weken geleden, toen ik Zuid-Amerika doorkruiste en Brazilië, Argentinië en Colombia bezocht na de jaarlijkse IMF-vergaderingen in Washington D.C., betrapte ik mezelf erop uit het raampje te staren en te mijmeren over de massieve gebieden die onder ons lagen. Zulke momenten bieden letterlijk een panoramisch overzicht en vormen een kans om na te denken over de uitdagingen en kansen waar die landen mee worstelen. Als beleggers is perspectief cruciaal, ook als herinnering dat het beleid dat we opstellen, na de implementatie wezenlijke nevenwerkingen teweeg kan brengen.
Wat stond er op ons verlanglijstje?
1. De verschuiving naar monetaire orthodoxie:als we terugblikken op de voorbije 25 jaar, was een van de ingrijpendste veranderingen op de groeimarkten de brede adoptie van orthodox monetair beleid, waardoor de landen meer controle kregen over de lokale inflatie en er tegelijkertijd diepgaande en complexe binnenlandse markten werden ontwikkeld. Dankzij die verschuiving moet er veel minder worden vertrouwd op buitenlandse kredieten. Ruim 90% van alle groeimarktschulden wordt nu lokaal uitgegeven, waardoor de markten minder kwetsbaar zijn voor externe financieringsschokken. Toch kan ook goedbedoeld beleid onbedoelde gevolgen hebben.
Laten we Brazilië even als voorbeeld nemen. Als reactie op de fikse inflatie in de dienstensector, onder invloed van wat centralebankvoorzitter Galipolo beschrijft als de stabielste arbeidsmarkt in dertig jaar, heeft de bank de rente over het voorbije jaar met 425 bp verhoogd tot een richtrente van 15%. Dat was een doeltreffende maatregel om de inflatie een halt toe te roepen, die nog werd uitvergroot door de tewerkstellingsdynamiek en het fiscale beleid.
Het is evenwel ook een stuk duurder geworden voor bedrijven om geld te lenen. Braziliaanse ondernemingen met een hefboomniveau van meer dan 3x spenderen nu 60% van hun ebitda aan rentebetalingen. Zelfs enkele van de bedrijven die ik trof in Sao Paulo, die hoogwaardige ratings genoten en beroep deden op de binnenlandse financieringsmarkt, zagen hun hefboom- en rentebetalingen het afgelopen jaar bijna verdubbelen. Die onhoudbare positie heeft op de lokale markt een hoog wanbetalingsniveau in de hand gewerkt.
Volgens Bloomberg-analist Gabriel Gusan had 31% van alle Braziliaanse bedrijven (inclusief micro-ondernemingen) in juni 2025 een betalingsachterstand. Aan de andere kant van de wereld kent Turkije net als Brazilië een rente-omgeving met dubbele cijfers, nadat de rente van 8,5% in juni 2023 werd opgetrokken tot 50% in maart 2024. Ondanks de renteverlagingen dit jaar voelen de Turkse bedrijfsobligaties met een beleidsrente van 39,5% nog steeds heel wat druk, hoewel veel van die bedrijven meer inzetten op buitenlandse dan op binnenlandse financiering.
Met het oog op 2026 verwachten we dat steeds meer bedrijven een betalingsachterstand zullen oplopen, voornamelijk in delen van de Braziliaanse markt, waar het orthodoxe monetaire beleid de balansen heeft gefnuikt, met name in sectoren waar zowel de vraag als de marges onder druk staan. Het voordeel is dat de meeste Braziliaanse bedrijven de voorbije twee decennia tal van crisissen hebben doorstaan, waardoor ze veerkracht hebben gekweekt.
Hoewel het aantal wanbetalingen vermoedelijk zal oplopen, zijn de Braziliaanse activa over het algemeen van goede kwaliteit, waardoor scherpzinnige beleggers kansen kunnen vinden om positief rendement te behalen. In het licht van de aantrekkelijke reële rente en het aanhoudend orthodoxe beleid geven we bovendien de voorkeur aan kansen op de lokale Braziliaanse markt.