Lopen beleggers te hard vooruit op economisch herstel? Laurent Dobler, fondsmanager Europa bij de Franse vermogensbeheerder Comgest, vindt van wel.
Hij prefereert de zogenoemde ‘kwaliteitsaandelen’, die door veel analisten juist als te duur worden beschouwd.
Dobler beheert 4 miljard euro, verdeeld over 35 aandelen. Zijn strategie heeft als nadeel dat de rendementen tijdens beursrally’s achterblijven.
‘Maar in een neergaande markt zijn we behoorlijk goed. Veel analisten raden bedrijven aan die sterk afhankelijk zijn van de conjunctuur, in de hoop dat de economie de komende tijd stevig gaat aantrekken. Wij denken dat de timing heel moeilijk is. De groei zal in historisch opzicht laag blijven. Wat betreft de cyclische fondsen loopt de markt zichzelf voorbij.’
Welk type aandelen prefereert u?
‘Wij beleggen graag in de groeiers op lange termijn: bedrijven als de Franse cosmeticaproducent L’Oréal en het Spaanse Inditex (bekend van de modeketen Zara, red.). Die boeken jaar na jaar omzetgroei, en hebben bewezen bijna onafhankelijk te zijn van de economie als geheel. De groei komt uit de kracht van deze ondernemingen zelf. Vaak gaat het om oude sectoren: voeding, medicijnen. Zeg maar de basisbehoeften. Of er is sprake van een uniek distributiesysteem, zoals bij Hennes & Mauritz. Voor dat soort bedrijven heb je geen economische voorspellingen nodig. Ze groeien autonoom.’
Hoe lang blijft Comgest in zulke aandelen zitten?
‘Hennes & Mauritz was mijn eerste aanbeveling, toen ik in 1991 bij Comgest ging werken. We zitten er nog altijd in. Soms verkopen we wat als het aandeel te duur wordt. Maar zodra de waardering redelijk is, zitten we weer aan de koopkant. Dat is onze stijl: kopen en houden, ook als aandelen wat aan de dure kant zijn. Jaarlijks wisselen we niet meer dan een kwart van de portefeuille. Voor brokers zijn we een slechte klant. Die hebben elke dag wel een goede beleggingstip.’
Veel analisten zijn van mening dat de ‘veilige havens’ eenvoudigweg te duur zijn.
‘Misschien wel, als je naar de korte termijn kijkt. Maar het is heel gevaarlijk om tegen samengestelde groei (als een bedrijf jaarlijks met een vast percentage groeit, dan wordt de groei in absolute zin steeds groter, net als bij het rente-op-rente-effect) in te gaan. Je gokt dan op een korteafstandsloper. In het begin zal de marathonloper inderdaad ver achterliggen, maar uiteindelijk wint hij.’
Welke denkfout maken analisten dan?
‘Ze kijken te kort vooruit en onderschatten het groeivermogen van dit soort fondsen. l’Oréal heeft een koers-winstverhouding van 22. Sommigen vinden dat duur. Ik niet. Het belang van L’Oréal in medicijnenfabrikant Sanofi is al 9 miljard euro waard. Bovendien is het bedrijf succesvol in landen als China, Brazilië en India. Vrouwen willen al eeuwig mooi zijn, en kiezen daarbij in toenemende mate voor wereldwijde merken. Groei zit in het DNA van L’Oréal, ten minste voor de komende 10 à 20 jaar. Coca-Cola heeft de afgelopen 93 jaar een winstgroei per aandeel van gemiddeld 10,2 procent per jaar laten zien. Hoe waardeer je zo’n bedrijf? Achteraf kunnen we vaststellen dat Coca-Cola ongelooflijk ondergewaardeerd was toen het in 1919 naar de beurs ging. Eigenlijk had je toen 5000 keer de winst moeten betalen, terwijl de koers-winstverhouding altijd rond de 20 schommelt — net als ons portfolio. Sommige mensen vinden dat duur, ik noem het ondergewaardeerd.’
Wat is voor u het signaal om uit te stappen?
‘Numico was heel lang succesvol, totdat ze GNC (voedingssupplementen) kochten en zich op een cowboymarkt begaven waar gezondheidsclaims niet werden onderbouwd. De les: koop geen dromen. We bouwen onze posities ook sneller af zodra het einde aan de groei in zicht is. Zeker wanneer het management zich arrogant opstelt. Als de adelaars in de bestuurskamer te groot worden. Er is niet zoiets als gemakkelijke groei.’
Copyright: Het Financieele Dagblad, 25 november 2013.