‘Ik neem mijn dochter niet onder mijn vleugels. Dat is mijn cadeau aan haar’
Tweewekelijks spreekt Investment Officer met topmensen uit de financiële wereld over hun carrière, hun leven en hun passies. Ingrid Stevens, het gezicht van beursvennootschap Leo Stevens, kijkt deze keer in De Spiegel.
Ingrid Stevens is bestuurder van de Antwerpse beursvennootschap Leo Stevens en ze is de bezieler van het recent opgerichte LS Art, een adviestak voor kunst en het beheer van kunstwerken. Ze is ook bestuurder bij het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten en recentelijk bij Herita, het vroegere Erfgoed Vlaanderen. Ze schreef twee boeken: ‘Financiële levensvragen’ en ‘Financiële zorgvragen’. En last but no least is ze mama van drie kinderen: Victor, Hannah en Margot.
Centen en procenten
‘Er werd thuis heel veel over de beurs gesproken. Een leuke anekdote: als mijn vader in het buitenland zat toen ik jong was, dan belde hij me op met de vraag: hoe is het? Ik antwoordde dan met de koers van de dollar, want dat was wat hij wilde weten. Maar gelukkig draaide het niet alleen om centen en procenten. Ik ben opgegroeid in een heel warm nest, waar ook veel plaats was voor cultuur. Als mijn vader me iets heeft meegegeven, dan is het wel een heel breed interessegebied.’
Mensgericht
‘Wiskunde en economie hebben me altijd heel erg geïnteresseerd. Maar het vreemde is dat ik gedurende mijn carrière steeds verder verwijderd ben geraakt van de centen en procenten, maar net veel meer de menselijke kant ben opgegaan. Dat is echt de rode draad doorheen mijn loopbaan. De omslag is er gekomen toen ik werd geconfronteerd met enkele echtscheidingen bij cliënten, die ook echt uitmondden in vechtscheidingen omdat de financiële zaken niet goed waren geregeld. Dat waren financiële drama’s met vooral ook heel veel menselijk verdriet. Vanaf dat moment ben ik me daarin veel meer gaan verdiepen. Zo kon ik voor onze cliënten een invulling geven aan die mensgerichte aspecten.’
Boeken schrijven
‘Ik schreef mijn eerste boek vlak na de financiële crisis van 2008. Het is verschrikkelijk wat er toen is gebeurd. De reputatie van de hele sector werd daarin meegesleurd. Het is me meer dan eens overkomen dat ik een heel tof gesprek had met mensen die me niet kenden, die heel hard schrokken toen ze hoorden dat ik in de financiële sector werkte en me daardoor ineens heel anders bekeken. Het was zo erg dat wanneer ik de vraag kreeg wat mijn job was, dat ik zelfs eens antwoordde: ‘ik schrijf boeken’. Intussen ben ik wel heel fier dat ik in de financiële sector werk en vooral op de manier waarop wij dat heel mensgericht benaderen.’
Vrouwen aan de macht
‘Ik hoop dat veel meer vrouwen hun weg vinden naar de top van de financiële sector. De wereld zou er heel anders uitzien. Tegelijkertijd moeten we als vrouwen wel in onze eigen kracht blijven staan. Ik zeg dat ook aan mijn dochter Margot, die intussen directielid is van Leo Stevens. Als vrouw ben je anders, dat is gewoon zo. Maar net daardoor zijn we ook zo complementair. Jammer genoeg is de verleiding soms groot om als vrouw in een mannenwereld net veel meer de mannelijke kenmerken uit te stralen. Maar dan maak je jezelf overbodig.’
Schattig
‘Toen ik mijn carrière begon op de beursvloer, was de financiële wereld nog veel meer een mannenbastion. Ik had het geluk dat vele wisselagenten mijn grootvader en vader kenden. Ze vonden het fijn om me te helpen en gezien mijn jonge leeftijd vonden ze het zelfs bijna schattig dat ik in mijn vaders voetstappen trad. Dat is een woord dat je als vrouw natuurlijk helemaal niet wilt horen. Maar ik was nog jong en die gunfactor heeft me in het begin zeker geholpen, ook al moest ik uiteindelijk wel presteren. Ik moest me bewijzen, meer nog dan mijn mannelijke collega’s. Van zodra ik dat deed, kreeg ik wel respect. Je kan als vrouw dus zeker carrière maken in de financiële wereld. Ik geloof niet in het glazen plafond, eerder in de sticky floor.’
Koffiedame
‘Ik was ooit bestuurder bij een fonds van een Luxemburgse bank. Ik was de enige vrouw en de enige niet-Luxemburger. Toen ik net na mijn benoeming binnen kwam bij de vergadering en me op mijn plaats wilde neerzetten, kreeg ik van een aanwezige man een vraag: of ik hem een koffie wilde halen. Zoiets houd je niet voor mogelijk.’
Mooiste cadeau
‘Toen mijn dochter Margot in het bedrijf aan de slag wilde gaan, heb ik haar meteen gezegd dat ik haar zelf niet zou opleiden of onder mijn vleugels zou nemen. Dat was immers het mooiste cadeau dat mijn vader aan mij heeft gegeven. Hij heeft een stap achteruit gezet en snel de leiding overgedragen aan mijn broer en mij. Ik heb na enkele jaren hetzelfde met mijn dochter gedaan. Intussen heb ik al meer dan een jaar geen uitvoerende functie meer, zodat zij de vrijheid heeft om haar eigen weg in het familiebedrijf te vinden. Dat is nodig, want zo kan ze net wel het verschil maken. En anders is het voor haar ook niet vol te houden. Ik heb dus veel zaken losgelaten. Dat was niet altijd gemakkelijk, ook al ben ik nog altijd hoofdaandeelhouder. Maar des te meer kan ik nu mee de strategie bepalen, de bedrijfscultuur bewaken en vooral ambassadeur zijn. Maar het heeft ook andere voordelen, want ik kan nu mijn andere interesses verder ontwikkelen.’
Kunst als troost
‘Een 7-tal jaar geleden kregen we in ons gezin een zwaar familiaal drama te verwerken, dat voor mij heel moeilijk was. Toen heeft kunst me echt wel getroost en geheeld. Ik kon toen heel moeilijk plaatsen wat er allemaal gebeurde. Zelfs lezen lukte niet meer, want daarvoor heb je energie nodig. In plaats daarvan ging ik naar musea om me volledig te laten onderdompelen in al die kunstwerken, hun schoonheid en de emoties. Zo heb ik die moeilijke periode uiteindelijk toch kunnen verwerken.’
Gerelateerde artikelen op Investment Officer: