Het Nederlandse Carbon Equity staat klaar om ook op de Belgische markt kapitaal op te halen om te investeren in klimaattechnologie. CEO en oprichtster Jacqueline van den Ende vertelt in De Spiegel over haar ondernemerspad, opgroeien in een Shell-gezin en hoe ze in Nederland een grotere cultuurschok ervaarde dan in Syrië.
Via het platform kunnen beleggers investeren in pakweg gigabatterijen, groener staal, CO2-vrij cement, plantaardig vlees of waterstofoplossingen. ‘Het gaat dus eigenlijk om elke innovatie die nodig is om van een fossiel-intensieve naar een fossielvrije economie te evolueren. En bij Carbon Equity investeer je niet direct in die bedrijven, maar je investeert samen met professionele investeerders via zogenaamde durfkapitaal-, venture capital- en private equity-fondsen die anders niet toegankelijk zijn voor particuliere beleggers’, zegt van den Ende.
160 miljoen euro
De voorbije twee jaar haalde het platform ruim 160 miljoen euro op bij particuliere investeerders. ‘Onder onze klanten zitten heel veel ondernemers, onder meer tech-ondernemers die hun bedrijf hebben verkocht. Daarnaast zijn er ook veel vermogende families, waarbij de ouders hun kinderen willen introduceren in de beleggingswereld via een thema dat de jongere generatie enthousiasmeert. En een deel van onze investeerders zijn vermogende professionals: partners in private equity-fondsen, consultants of advocaten. Daarnaast werken we ook veel met family offices, stichtingen of kleinere institutionele investeerders.’ En de drijfveer van deze beleggers? ‘Een deel van hen vindt het gewoon gaaf om te investeren in het klimaatthema en wil impact hebben op de wereld. Een ander deel hanteert een meer opportunistisch perspectief en ziet in klimaattechnologieën enkele van de meest snelgroeiende marktsegmenten van de wereld.’
Ondernemen
Van den Ende startte haar eerste bedrijf, De Kleine Consultant, nog tijdens haar studies. Het was een consultancybedrijf gerund door studenten en het bestaat nog altijd. Nadien ging ze aan de slag bij de Nederlandse beursgenoteerde investeringsmaatschappij HAL Investments en na drie jaar trok ze naar de Filipijnen. Daar startte ze Lamodi op, wat nu de grootste vastgoedwebsite van de Filipijnen is. Drie jaar later werd ze CEO van de Fintech TrueMoney. Dat avontuur duurde ruim een jaar waarna ze terugkeerde naar Nederland om partner te worden van de Amsterdamse investeringsmaatschappij Peak Capital.
Maar terwijl veel mensen in de financiële sector dan het gevoel zouden hebben dat zij hun hoogste ambitie hebben waargemaakt, besloot Jacqueline na anderhalf jaar toch om alle zekerheden overboord te gooien en koos ze de onzekere weg van het ondernemerschap met de oprichting van Carbon Equity. ‘Ik heb altijd heel erg de behoefte en de drive gehad om te bouwen. Ja, dat maakt je natuurlijk een ondernemer. Ik kom nochtans helemaal niet uit een ondernemersgezin. Daardoor ben ik opgegroeid met de mindset dat je eerst binnen een groter bedrijf moet bijleren. Dat heb ik ook volop gedaan. En met al die bagage ben ik uiteindelijk een veel betere ondernemer geworden. Natuurlijk had ik eerder kunnen gaan ondernemen, maar het heeft me best wel wat tijd gekost om mijn zelfvertrouwen te ontwikkelen en Carbon Equity op te richten.’
Cultuurschok
Van den Ende groeide op in een Nederlands middenklasse-gezin. Haar vader was een ‘Shell-man’ en werkte als ingenieur bij de oliemaatschappij, haar moeder was advocate. Het gezin verhuisde naar Australië toen van den Ende één jaar was. Na een verblijf van vijf jaar in Melbourne, verhuisde het gezin naar Syrië. ‘Ook daar hadden we een hele leuke tijd. Ik kwam pas terug in Nederland wonen toen ik 11 jaar was en sindsdien ben ik altijd een wereldburger gebleven. En wat vreemd was: het lastigste was nog om me in Nederland terug te integreren. In Nederland ervaarde ik een grotere cultuurschok dan in Australië of Syrië. Ik was gewend aan een hele internationale en diverse cultuur, terwijl Nederland veel meer aanvoelde als een monocultuur met alleen maar kinderen van dezelfde economische klasse, die ook allemaal naar dezelfde school gingen en lid waren van dezelfde tennis- of hockeyclub. Het was lastig om me daar thuis te voelen.’
Shell
‘Mijn vader leefde in een hele andere tijd. In de jaren 80 en 90 ging je bij Shell werken zoals bij Nestlé. De klimaatverandering was toen geen topic bij de gemiddelde Shell-medewerker. Olie en gas werden toen beschouwd als eenvoudigweg goedkope grondstoffen, nodig voor de welvaartsgroei in vele landen. Uiteindelijk is dat anders uitgedraaid. Maar ik neem mijn vader dat niet kwalijk. Het is zelfs mooi om te zien hoe hij zich op zijn 76ste alsnog inzet voor de strijd tegen de klimaatopwarming. Ik neem het de huidige leiders van Shell wél kwalijk dat ze onvoldoende proactief investeren in de transitie naar een fossielvrije samenleving.’
Uitsterven
Het idee voor Carbon Equity ontstond in 2019. ‘Toen las ik The Sixth Extinction, een boek over de massa-extincties in het verleden en de rol van klimaatverandering daarin. Daardoor besefte ik dat ik mijn carrière wil wijden aan het helpen oplossen van klimaatverandering. Daarnaast geloof ik dat kapitaal een hele belangrijke rol speelt in het oplossen van klimaatverandering. Vanuit mijn achtergrond als partner in een fintech-fonds, heb ik geleerd dat geld het bloed van de economie en de samenleving is. Met kapitaal kan je een toekomstbestendige wereld bouwen. Om van een fossiele economie naar een fossielvrije economie te evolueren, moeten we keihard investeren in technologie. Wel, daar is kapitaal voor nodig en dat proberen wij te mobiliseren.’
Duurzaam leven
Ook in haar persoonlijke leven draagt van den Ende duurzaamheid hoog in het vaandel. ‘Ik ben pragmatisch. Ik neem het vliegtuig nog wel, maar zo weinig mogelijk. Een weekendje met easyJet naar Barcelona, dat ga ik nu echt niet meer doen. En ik ga evenmin naar conferenties waar ik voor amper een dag het vliegtuig zou moeten nemen. Maar deze zomer ben ik wel naar Australië gevlogen, waar een van de beste vrienden van mijn vrouw woont. Mochten we allemaal iets bewustere keuzes maken over wat we consumeren en hoe we reizen, dan komen we al een heel eind.’
Van den Ende omschrijf zichzelf als een realistische idealist. ‘In mijn hoofd heb ik een visie over hoe de wereld er zou kunnen uitzien. Maar je moet de mensen wel meekrijgen in die richting. Als je te idealistisch bent, geraak je de mensen onderweg kwijt.’