Al meer dan 50 jaar duwt Monique Leys haar stempel op de instelling die we vandaag kennen als Dierickx Leys Private Bank. In De Spiegel vertelt ze over hoe ze als 24-jarige in dramatische omstandigheden het roer overnam van het familiebedrijf, afscheid neemt als ceo en de familiale opvolging verzekert.
Monique Leys was amper 24 jaar toen ze haar vader, Fernand Leys, opvolgde als zaakvoerder van het wisselagentschap Verbeeck, Leys & Cie. Daar waar haar leeftijdsgenoten nog maar net hun eerste stappen in het werkleven zetten, werd zij de tweede wisselagente van België. Op dat moment had ze er al een carrière opzitten. ‘Toen ik afstudeerde, gaven mijn ouders me het advies om in het onderwijs te gaan. Dat was goed voor een vrouw, want makkelijk te combineren eens er kinderen waren. Gehoorzaam als ik was, heb ik negen maanden als leerkracht gewerkt. Dat is mij enorm tegengevallen. De veertien- en vijftienjarigen waaraan ik lesgaf, luisterden niet en ik wist ook niet hoe ik dat moest aanpakken. De potjes yoghurt vlogen me om de oren. En als ik strafwerk gaf, dan maakten ze dat niet en stond ik opnieuw met mijn mond vol tanden. Dat lag me niet. Ik ben toen zelf naar mijn papa gestapt, met de vraag of ik niet bij hem op het kantoor mocht komen werken.’
Jonge vrouw
Vrouw in een mannenwereld
Monique Leys was 24 jaar toen haar vader overleed. ‘Ik stond er alleen voor en moest mijn plan trekken. Dat was niet zo eenvoudig. Het was een mannenwereld, terwijl ik een vrouw was en bovendien jong. De gemiddelde leeftijd van onze cliënten in die tijd was 70 à 75 jaar. Het was dus niet zo evident dat ze van mij iets zouden aannemen. Ik had wel het voordeel dat ik de dochter was van Fernand Leys, daarvoor hadden ze respect. En ik ben toen ook begonnen met zoveel mogelijk service te geven aan de klanten. Als ze vroegen om om 10 uur ‘s avonds langs te komen, dan deed ik dat.
Stapje achteruit
De jaren die daarop volgden loodste ze de firma naar heel wat interne hervormingen: in 1996 ontstond na een fusie de beursvennootschap Dierickx, Leys & Cie, waar Monique Leys, samen met Herman Hendrickx en Marleen Dierickx, deel uitmaakte van het driekoppige directiecomité. In 2015 werd de benaming van de bank gewijzigd in Dierickx Leys Private Bank. In 2018 verhuisde ze van het directiecomité naar de bestuursraad, waarvan ze voorzitter is. En dat was wennen. ‘Ik mis het nog altijd om ceo te zijn, ook al zijn we intussen vier jaar verder. Ik mis vooral het contact met de cliënten en de medewerkers. Ik heb echt wel moeten wennen aan mijn nieuwe rol als bestuursvoorzitter. Vooral de eerste twee jaren waren moeilijk voor mij. Ik bleef met één voet in het directiecomité staan, tot de nieuwe ceo er me terecht op wees dat ik een stapje achteruit moest zetten. Dat heb ik ook gedaan en sindsdien heb ik geen rechtstreeks contact meer met cliënten. Dat was nodig, ook al wilde ik dat niet meteen toegeven.’
Opvolging
Monique Leys heeft twee zonen, maar die zijn niet in haar voetsporen gestapt. De oudste is trader in ongebrande koffie, de jongste heeft een functie bij Engie. ‘Als een van hen later in de bestuursraad zal komen – wat naar de volgende generatie toe wel zal gebeuren – dan zal het de jongste zoon zijn. Dat hij ook een uitvoerende functie zou willen opnemen, dat denk ik niet. Soms vind ik dat wel spijtig. Maar ik kan hen dat niet opleggen. Wie ben ik om mijn zonen te zeggen dat ze voor de bank moeten werken. Ze hebben allebei een mooie carrière. Ze doen hun ding, ze doen dat goed en ze zijn gelukkig. Dat is voor mij ook heel mooi.’
Emancipatie van de vrouw
Toen Monique Leys de voorzittershamer opnam van Dierickx Leys Private Bank, werd ze omschreven als ‘een voorbeeld van de emancipatie van vrouw op de beurs én in de bank’. ‘Ik weet niet of ik een voorbeeld ben van de emancipatie van de vrouw in de financiële wereld. Ik hoop natuurlijk wel dat ik daar een bijdrage aan heb geleverd. Maar dat is nooit mijn bedoeling geweest en is allemaal een beetje vanzelf gekomen. Het feit is natuurlijk dat er weinig vrouwen waren in de financiële wereld toen ik begon. Ik was de tweede vrouwelijke wisselagent in België. Dat was een unicum. Dat is stilaan toch veranderd. Er zijn intussen veel meer vrouwen in de financiële sector, al blijven de vrouwelijke kandidaturen voor de hoogste functies jammer genoeg beperkt.’
Zelf heeft ze er nooit over getwijfeld om zich op professioneel vlak in te houden. ‘Ik hechtte altijd meer belang aan de kwaliteit dan aan de kwantiteit van de tijd die ik met mijn kinderen doorbracht. Mocht ik alle dagen thuis gebleven zijn om voor de kinderen te zorgen, dan zou ik me heel ongelukkig hebben gevoeld. Maar tijdens het weekend of tijdens het verlof, spendeerden we onze tijd wel samen op een kwalitatieve manier. Dat is het belangrijkste.’