Tweewekelijks spreekt Investment Officer met topmensen uit de financiële wereld over hun carrière, hun leven en hun passies. Rudi Deruytter, CEO van CKV Bank, kijkt deze keer in De Spiegel.
Rudi Deruytter is CEO van CKV Bank, een onafhankelijke spaarbank uit Waregem die eigendom is van textielbaron Dominiek De Clerck. Hij werkte een groot deel van zijn carrière voor BBL en later ING. In 2016 schreef hij het boek ‘Hoe gaat het eigenlijk met onze banken?’, waarin hij naar eigen zeggen het inside-verhaal over de bankencrisis vertelde. In 2020 verscheen zijn tweede boek: ‘Hoe kunnen de banken hun burn-out oplossen?’. Eind dit jaar gaat hij met pensioen. Hij wordt dan opgevolgd door Eveline Vereecke, die net als Deruytter haar sporen verdiende bij ING.
Het nakende pensioen
‘Ik heb het een tijdje moeilijk gehad met de gedachte dat ik op pensioen zou gaan. Ik voel me helemaal nog niet pensioengerechtigd. Intussen heb ik er me wel mee verzoend, want je mag ook niet te lang CEO blijven. Anders komen bepaalde toxische kwaliteiten bovendrijven. Ik ben al 11 jaar CEO en het is mooi geweest. Ik kan stoppen op mijn hoogtepunt, want 2022 was het beste jaar ooit voor CKV Bank.’
Geduld
‘Ik heb als CEO zeker fouten gemaakt. Een van de fouten is dat ik soms te snel wilde gaan en daarbij niet de tijd nam om aan mijn team uit te leggen waarom ik een bepaalde richting wilde inslaan. Ik heb daar soms te weinig geduld voor. Je moet jonge mensen de tijd geven om strategisch te leren denken, terwijl ik soms kregelig werd als ze daar niet in slaagden.’
Over de nieuwe CEO
‘Zij heeft veel kwaliteiten die ik niet heb. Ze is slimmer, kent meer van corporate banking en ze heeft meer commerciële ervaring. En ze is een goede people manager. Het ongeduld waar ik soms mee worstel, daar heeft zij geen last van. En ze kan ook goed luisteren. Dat is niet altijd mijn sterkste kant. Tijdens een cursus hoorde ik eens dat je twee oren hebt en een mond, en dat je dus dubbel zo veel zou moeten luisteren dan spreken. Die ratio haal ik niet.’
Bankencrisis
‘De grootbanken maken opnieuw dezelfde fouten als vroeger. Er wordt opnieuw gezondigd tegen de basisprincipes van het bankieren. Het enige verschil is dat de regels en kapitaalvereisten ook veel strenger zijn geworden. En één ding wordt zwaar onderschat: de snelheid waarmee de cash uit een bank wegvloeit als het vertrouwen in een instelling is verdwenen. We hebben dit in de Verenigde Staten recent nog gezien en ik was zelf verbaasd door de snelheid waarmee een bank kan omvallen.’
Student rechten
‘Mijn vader was kernfysicus en mijn broer een burgerlijk ingenieur. Ik voelde me niet de slimste van de familie. Vanuit een puberale tegenreactie besliste ik om filosofie te studeren. Ik liep rond met lang haar en boeken van Nietzsche onder mijn arm. Mijn vader heeft daar zeker tien jaar van zijn leven aan verloren. Filosofie was uiteindelijk toch niets voor mij. Ik ben dan psychologie gaan studeren, wat voor mijn vader ook nog maar een kleine verbetering was. Ook dat werd niets. En dus ben ik rechten gaan studeren, wat toch een hele polyvalente opleiding is gebleken.’
Op de rand van een burn-out
‘Tijdens mijn carrière ben ik twee keer zwaar in het rood gegaan. De eerste keer was acht maanden na de bankencrisis: we waren op skivakantie en ik kon mijn kinderen niet meer volgen. Mijn lichaam was op en ik zat heel dicht tegen een burn-out. Ik heb toen geleerd om meer neen te zeggen, ik leerde efficiënter omgaan met mijn mailbox en ik volgde een cursus snellezen. Zo creëerde ik voor mezelf meer tijd, die ik invulde door meer te slapen en te sporten. Die twee zaken hebben mij er toen doorgehaald.’
Overlijden moeder
‘Het tweede crisismoment had ik niet zien aankomen: het overlijden van mijn moeder. Dat heeft er zwaar ingehakt. Ik kampte met hoge bloeddruk, was hypernerveus en had een kort lontje. De raad van bestuur en mijn collega’s hebben toen veel geduld met mij gehad. Voor hetzelfde geld hadden ze me gedwongen om ontslag te nemen als CEO, omdat ik eigenlijk zo niet kon werken. Uiteindelijk ben ik daaruit geraakt door mijn tweede boek te schrijven. Ook een reis van drie weken naar Afrika heeft me geholpen om eens helemaal te deconnecteren. Geen alcohol, geen sigaren en geen internet. Daar ben ik mezelf tegengekomen. En toen ik terugkwam, was ik weer de Rudi van daarvoor.’
Anders aanpakken
‘Ik was er voor mijn kinderen op de momenten dat ik er moest zijn, maar ik ben ook veel afwezig geweest. Met mijn kleinkind compenseer ik dat al een beetje. Natuurlijk zou ik het anders willen aanpakken, mocht ik opnieuw kunnen beginnen. Maar eerlijk gezegd: ik weet niet of ik daarin zou slagen. Want dan moet je superkritisch zijn en heel streng neen durven zeggen. Daarvoor is veel wilskracht en discipline nodig. Ik durf niet zeggen dat ik dat zou kunnen. Daarvoor ben ik altijd al te veel een pleaser geweest: ik wil altijd voor iedereen goed doen. Daar mag je niet te ver in gaan.’