Economen en instellingen hebben verschillende opvattingen over wat ‘normalisering’ is. Dat verschil in definitie kan zorgen dat de centrale banken en zijn volgers elkaar niet goed begrijpen. De definitiekwestie brengt bovendien schokken in de markt teweeg.
Dat schrijft macro-econoom Edin Mujagić van OHV in een marktvisie waarin hij behalve op de rentestanden in de eurozone, inzoomt op het begrip ‘new normal’.
Gaat het over normalisatie van het monetaire beleid, dan bedoelen velen een terugkeer naar het pre-crisistijdperk, constateert Mujagić in zijn betoog. ‘Dus een terugkeer van de rentestanden naar niveaus die in de buurt liggen van wat we in 2007 hebben gezien. In de eurozone stond een 4 voor de komma, in de VS zelfs een 6.’
Intussen is het begrip ‘new normal’ geïntroduceerd door economen, beschrijft Mujagić, waarbij het gaat om een níeuwe omgeving waarin de relatie tussen het ruime monetaire beleid en het niveau van werkloosheid en inflatie minder sterk is dan voorheen.
Een omgeving waarin bovendien de economie minder hard zal groeien dan vóór de crisis door opgelopen schade in de laatste crisis, waarin de financiële kwetsbaarheid is toegenomen, de financiële stabiliteit bij lagere rentestanden dan in het verleden in gevaar komt én een omgeving waarin de neutrale rentestand lager zal uitkomen dan in het verleden.
‘Peter Praet, hoofdeconoom van de ECB, zei in Frankfurt niet te weten hoeveel die neutrale rente is teruggevallen in die nieuwe omgeving, maar er wel zeker van te zijn dát die is teruggevallen’, aldus Mujagić over dat laatste punt, verwijzend naar de conferentie ‘ECB and Its Watchers’ eind maart.
Het gevolg van de kenmerken van deze nieuwe omgeving, is volgens de macro-econoom dat de gewenste rente die de centrale banken vaststellen na een cyclus van renteverhogingen, lager is dan de niveaus van voor de crisis.
Schokken in de markt
‘Vergeleken met 2008 zijn veel zaken in financieel-economische omgeving ingrijpend veranderd. Hetzelfde kan gelden voor de definitie van het woord ‘normalisering’. Als de centrale bankiers die nieuwe definitie hanteren, dus wat normaal beleid is voor de nieuwe financieel-economische omgeving en niet een terugkeer naar 2007 eronder verstaan, dan praten de volgers van de ECB, maar ook de Fed, en die instellingen wel met elkaar maar begrijpen elkaar niet. Met van tijd tot tijd schokken op de markten als men elkaar toch een beetje beter lijkt te verstaan.’
De aanleiding voor de hoofdeconoom om de definitiekwestie aan te kaarten, is een analyse over de ontwikkeling van de Duitse rente. De macro-econoom rekent er namelijk op dat de rente op de Duitse tienjaarsrente de komende maanden rond het nulpunt zal blijven bewegen, maar op de lange termijn weer zal stijgen.
Dit omdat de economische groei na 2020 volgens Mujagić weer zal aantrekken, net als de inflatie. ‘We komen dan in een periode terecht waarin het monetaire beleid genormaliseerd kan worden’, aldus de econoom.
Daarnaast zorgen de plannen van de eurozone om de munt-unie verder te verdiepen ervoor dat de eurolanden meer en directer dan voorheen garant staan voor elkaar, aldus Mujagić. ‘Dat kan een stuk van het imago van de veilige haven van de Duitse staatsobligaties bedoezelen.’
Klim naar 2 procent
De Duitse rente kan daardoor, na een laag niveau de komende maanden, richting het einde van het jaar oplopen. In 2020 kan de rente vervolgens weer onder neerwaartse druk komen te staan, volgens de econoom, om in de jaren daarna aanmerkelijk hogere niveaus op te gaan zoeken.
Een terugkeer naar de niveaus van voor de laatste crisis is volgens Mujagić ‘een brug te ver’. ‘Maar een klim naar eerst 1 procent en vervolgens 2 procent en erboven tussen nu en 2025 is, in mijn optiek, zeer waarschijnlijk.’