De aangescherpte wet- en regelgeving voor de financiële sector gaat gepaard met stijgende kosten en minder toegankelijkheid van de diensten en de kennis van banken en andere distributeurs. Dit zorgt uiteindelijk voor een “advice- en pension-gap” voor eindklanten.
Dat zegt Christian Pellis, verantwoordelijk voor de wereldwijde distributie van beleggingsproducten bij Amundi, de Franse fondsaanbieder die op 12 november deels naar de beurs wordt gebracht.
De Nederlander is kritisch over Mifid II, de beleggingsrichtlijn die januari 2017 van kracht wordt en de sector thans uit haar slaap houdt vanwege de onduidelijkheid over de implementatie ervan. Pellis waarschuwt dat met Mifid wordt gedaan alsof er één Europa is, maar ‘dat is helemaal niet zo’.
‘Eén Europa bestaat niet’
‘In Europa is sprake van verschillende talen en culturen, verschillende belastingstelsels en regelgeving. Mifid moet dan ook worden omgezet in nationale wetgeving en daar voorzie ik problemen. De beleggingsrichtlijn bepaalt dat er een einde moet komen aan de kickback zoals in Nederland en het Verenigd Koninkrijk al is doorgevoerd. Maar in Italië piekeren ze er niet over. Maar liefst 30.000 tot 35.000 tussenpersonen en agentschappen leven van deze distributievergoedingen.’
‘Als ik daar ben,’ zegt Pellis, ‘dan wordt me duidelijk gemaakt dat men het gewoon niet gaat doen. De banken, die intensief met deze tussenpersonen samenwerken, willen het niet, en de toezichthouder zegt niet te weten hoe het zou moeten.’
In Nederland, zo waarschuwt hij, zal nu op korte termijn duidelijk worden wat de keerzijde is van de invoering van het provisieverbod. De resultaten over het derde kwartaal zijn voor de meeste portefeuilles negatief geweest. ‘Voor het eerst sinds de invoering van het verbod in 2014 zullen Nederlandse klanten nu een fee moeten betalen voor een negatief resultaat.’
Focus op eindklanten
Het effect van de aangescherpte wet- en regelgeving en de margedruk bij banken en asset managers is dat execution only belangrijker wordt, evenals passieve producten en totaaloplossingen, zoals multi-asset strategieën. In dat verband wordt het volgens Pellis belangrijker om rechtstreeks met eindklanten te communiceren.
‘Dat moet dan in Jip en Janneke-taal. Dat is een uitdaging voor ons die gewend zijn om vooral op een hoog technisch abstractieniveau te praten met klanten, zoals de banken. Aan de andere kant hoeft men ook niet alles te weten. Zo weet je bij het kopen van een auto ook niet wat er exact onder de motorkap gebeurt.’
In de relatie met banken ziet Pellis een ontwikkeling waarin men niet zozeer meer een product verkoopt, maar kennis. Dat leidt tot nieuwe partnerships en joint ventures, bij voorbeeld door samen één product op de markt te brengen. Ook wordt in het kader van die veranderingen de service steeds belangrijker.
Nederlandse markt
Over de ontwikkelingen op de Nederlandse markt, waar Amundi in 2014 haar Nederlandse kantoor opende, is Pellis tevreden. Er is sprake van een ‘enorme groei van instroom’, vooral in passieve producten en strategieën. Pellis deelt in dat kader niet de opvatting die onder verschillende asset managers valt te te beluisteren, namelijk dat Nederland door het provisieverbod en door aangescherpte wet- en regelgeving steeds onaantrekkelijker wordt om als (buitenlands) fondshuis actief te zijn.
‘Nederland is niet te duur. Er zijn wel meer risico’s, maar de keerzijde daarvan is dat er ook meer kansen zijn. Daar moet je op weten te anticiperen’, zegt Pellis. Eén van die veranderingen is het gebruik van mandaten in plaats van fondsen door marktleider ABN Amro.
Doelbeleggen
Pellis: ‘Banken willen zich op deze manier onderscheiden van hun concurrenten. Dat zien we bij voorbeeld ook in Azië, in Taiwan. Dat geeft wel wat margedruk voor ons, maar aan de andere kant zijn er veel minder transacties. Dat is voor ons als asset manager juist weer gunstig en is uiteindelijk ook voor de eindklant beter.’
‘Nu sparen zo weinig oplevert, zullen eindklanten meer moeten uitwijken naar beleggen. Daarvoor zijn totaaloplossingen nodig zoals doelbeleggen, waar je regelmatig geld in stort of één keer een groot bedrag. Dat dwingt om goed uit te leggen waar het doelbeleggen voor is bedoeld. Daar hebben banken, asset managers en media een gezamenlijke verantwoordelijkheid.’