Een jaar geleden verruilde onze columnist Gertjan Verdickt (35) de KU Leuven voor een academisch avontuur aan de andere kant van de wereld, in Auckland. ‘De pracht van Nieuw-Zeeland blijft me verwonderen, maar sowieso keer ik terug.’
Toen Verdickt in 2019 enkele seminaries bijwoonde in Oceanië, raakte hij geprikkeld door de regio. ‘Ik trok onder meer naar Melbourne en Auckland. Zo leerde ik de groep hier al kennen. Omdat zowel ik als mijn ouders nog relatief jong zijn, leek het me het perfecte moment voor een buitenlands avontuur.’ Aanvankelijk trok hij voor een jaartje naar Australië. In juni vorig jaar verhuisde hij naar Auckland.
Verdickt woont op een appartement in het rustige noorden van de stad, op wandelafstand van de oceaan. Zijn werkdagen brengt hij door aan de University of Auckland, waar hij doceert in financiële economie. ‘Ik geef onder meer de vakken investment decision making en alternative investments. Eerstdaags dien ik mijn kandidatuur voor promotie en vaste benoeming in. Dan word ik hoofddocent.’
Vrijheid
De overstap voelde vertrouwd, niet als een grote sprong in het onbekende. ‘Ik wist waar ik terechtkwam: ik kende de collega’s, de vakken en het soort onderzoek. De beloftes zijn nagekomen. Ik krijg hier de vrijheid om mijn werk te doen zoals ik dat graag doe – met oog voor maatschappelijke relevantie.’
Zijn onderzoeksgebieden zijn breed én vrij eigenzinnig. ‘Ik kijk bijvoorbeeld naar hoe de Nederlandse gokwetgeving sinds 1905 het gedrag van beleggers beïnvloedt. Of hoe klimaatervaringen de prijs van Bordeaux-wijnen sturen. En ik bestudeer beslissingsprocessen van bedrijven tijdens de hyperinflatie in Duitsland. Het unieke aan mijn job is dat die overal min of meer hetzelfde is. Een aandeel blijft een aandeel, waar je ook bent.’
Hoge verwachtingen
Wat hem bevalt aan de universiteit in Auckland is het internationale karakter. ‘Ik geef les in een masterprogramma waar heel veel geld in omgaat – meer dan 35.000 euro per buitenlandse student per jaar. Dat zorgt voor hoge verwachtingen, maar ook voor mogelijkheden. Het budget laat toe om initiatieven te nemen. Mijn head of department investeert graag in vernieuwing. Daardoor krijg ik veel kansen – ik was onlangs nog in Stanford en Boulder voor uitwisselingen.’
Die financiële ruimte contrasteert met zijn ervaring in België. ‘Ik werd ook aan de KU Leuven enorm gesteund, bijvoorbeeld door Hans Degryse, mijn toenmalige departementshoofd. Alleen zijn de middelen hier groter. Je kunt gewoon sneller schakelen.’
Diversiteit in de klas
Ook in de lespraktijk ziet Verdickt duidelijke verschillen met België. ‘De groepen zijn kleiner, de interactie groter. In Antwerpen gaf ik les aan 95 procent Antwerpenaren. Hier zitten studenten uit heel Zuidoost-Azië: Sri Lanka, Vietnam, China, Australië en Nieuw-Zeeland. De opleiding is heel duur. Studenten zitten hier dan ook met veel meer engagement en brengen hun eigen achtergrond mee. Lesgeven is hier helemaal anders.’
Zijn onderwijskundige filosofie blijft wel dezelfde. ‘Alleen de voorbeelden verschillen. In België sprak ik over overheidsobligaties en hun effect op bankstabiliteit. Hier ligt de nadruk eerder op klimaatrisico’s of aardbevingen, omdat die realiteiten hier prominenter zijn.’
Geen financiële hub
Toch ziet Verdickt ook de beperkingen van zijn nieuwe thuisland. ‘Op het vlak van vermogensbeheer staat Nieuw-Zeeland mijlenver achter op België. De markt is klein, de vraag is beperkt en de financiële geletterdheid schrikbarend laag. Een recent rapport schatte het niveau op dat van een negenjarige.’
Innovatie blijft daardoor uit. ‘Op de beurs van Nieuw-Zeeland (NZX) noteren vooral banken en nutsbedrijven zoals de luchthaven. Wie hier aan pensioensparen doet, zit bijna automatisch in die aandelen – met hetzelfde gewicht als pakweg Apple of Nvidia. De liquiditeit is beperkt, de diversiteit nog beperkter.’
Wie ambitie heeft, vertrekt meestal. ‘Veel collega’s in de financiële wereld trekken naar Singapore, de VS of Australië. Ook aan mijn eigen departement heb ik op één jaar tijd al drie mensen zien vertrekken. Zelf sluit ik dat ook niet uit. Ik ben niet getrouwd met Nieuw- Zeeland.’
Een eiland zonder haast
Dat gevoel heeft ook met mentaliteit te maken. ‘Nieuw-Zeeland is prachtig. De natuur blijft me verbazen. Ik hoef maar 200 meter te wandelen en mijn voeten staan in de oceaan. Ik loop veel, trek eropuit in de bergen, leef meer buiten. Maar tegelijk mis ik ambitie om dingen fundamenteel te veranderen. De overheid onderneemt weinig tegen structurele problemen zoals de huizenmarkt, en innovatie blijft achter. Toerisme en landbouw domineren de economie.’
Dat gebrek aan drive contrasteert volgens hem met België. ‘Daar zijn natuurlijk ook grote frustraties – denk aan politieke onzekerheid of gekrakeel over een meerwaardebelasting. Maar er leeft tenminste iets. Hier is het vaak gelatenheid. Wie ambitie heeft, moet zich voortdurend aanpassen.’
Afstand voelt zwaar
Een ander punt is de afstand – letterlijk. ‘Vanuit Leuven was het makkelijk om even naar Amsterdam, Parijs of Berlijn te reizen voor een conferentie. Hier ligt alles veraf. Australië is het dichtstbijzijnde land, maar toch nog minstens drie uur vliegen. Die isolatie is een luxeprobleem waar je pas echt de impact van voelt als je hier woont. Zelfs fruit en groenten worden hier in de winter een pak duurder.’
Ook sociaal is het anders. ‘Ik heb hier geen familie. Maar net daardoor klik je sneller met anderen die zich in dezelfde situatie bevinden. Dat zorgt voor verbondenheid. Toch: het blijft ver van alles. Ik blijf dagelijks de Belgische kranten lezen, niet de Nieuw-Zeelandse. Ik blijf Belg.’
Hoe ziet hij de toekomst? ‘Ik sluit een terugkeer niet uit. Integendeel. Als KU Leuven mij morgen belt met een voorstel, zou ik daar niet per se nee op zeggen. Ik werk niet voor het geld, maar voor de levenskwaliteit.’
Maar wat hij wél zou missen, is duidelijk: de combinatie van stad, natuur en rust die Auckland hem biedt. ‘De oceaan, de bergen, het tempo van leven – dat is echt bijzonder. Maar tegelijk weet ik dat dit niet de plek is waar ik oud zal worden. Nieuw-Zeeland is mooi. Maar voor wie vooruit wil, is het niet altijd het beloofde land.’
Dit interview is onderdeel van de zomerserie waarin we Belgen aan het woord laten die in het buitenland zijn gaan wonen én er een belangrijke rol in de financiële sector vervullen.
Lees ook: