Kempen wil in drie à vier stappen haar onderwogen positie in aandelen terugbrengen naar neutraal. De zakenbank en vermogensbeheerder heeft de afgelopen dagen daarom in haar asset allocatiefonds futures gekocht om in te spelen op de lage aandelenkoersen.
Dat zegt Lars Dijkstra, chief investment officer van Kempen, in een gesprek met Fondsnieuws.
Warren Buffett
Dijkstra is het met superbelegger Warren Buffett grotendeels eens, die zegt dat de tijd rijp is om weer in te stappen nu de koersen wereldwijd gemiddeld met meer dan 50 procent zijn gedaald.
‘Als je de cash, de klantenbasis en de beleggingshorizon hebt, dan is inderdaad de tijd aangebroken om koopjes op de pikken. Qua denkrichting zijn we het met Buffett eens, maar timen wanneer de bodem nu precies bereikt is in deze markt uiterst moeilijk.’
‘Normaal is er bij een recessie sprake van koersdalingen van 25 procent over een twaalf maandsperiode. Nu zitten we op het dubbele. Dat betekent dat er al heel veel slecht nieuws is ingeprijsd,’ stelt Dijkstra.
Zie ook het interview met Kempen-topman Paul Gerla: ‘Toekomst aan absolute return’
Hoog rentende obligaties
Toch volgt Kempen een behoedzame strategie, want er komt nog een zware wereldwijde recessie aan. Hoog rentende obligaties zijn nu nog interessanter dan aandelen en als men instapt in aandelen dan is dat makkelijker door middel van futures, stelt Dijkstra. De opgaande fase in de wereldeconomie verwacht Kempen pas in 2010.
Bij zijn beleid kijkt Kempen naar verschillende indicatoren, zoals de waardering en de volatiliteit en maakt men gebruik van verschillende risk-indices zoals van Crédit Suisse. ‘De paniekniveaus waren eerder deze maand zo hoog, dat dat normaal het moment is om in te stappen.’
Dijkstra probeert voorbij de waan van de dag te kijken. Hij ziet een ontwikkeling waarbij het economisch zwaartepunt van de wereld onmiskenbaar naar Azië verschuift. ‘De VS hebben twintig jaar op de pof geleefd; meer geconsumeerd dan gespaard. Nu moeten ze de tering naar de nering zetten.’
Sociale onrust in China
‘Tegelijkertijd zie je dat China en India nog niet sterk genoeg zijn om de wereldeconomie te trekken. En hoewel dat de komende jaren zal veranderen, was het een misvatting te denken dat je de economische ontwikkelingen in China blind kan extrapoleren naar de toekomst, zegt Dijkstra.
‘De groei is in China tien jaar lang gemiddeld 12 procent geweest. Analisten trokken dat voor het gemak dertig jaar door. En men ging er dan ook maar meteen van uit dat grondstoffen- en voedselprijzen in het verlengde daarvan ook zouden blijven stijgen. Dat was een fout.’
Dijkstra denkt dat China de pijn van een wereldwijde recessie gaat voelen. ‘Het is de fabriek van de wereld, maar als de wereld minder producten vraagt, dan voelt de fabriek dat ook.’ De groei halveert tot om en nabij de 6 procent. ‘Dat kan tot sociale onrust leiden, want China heeft een groei van 8 procent nodig om de urbanisatie te financieren.’
Lange termijnscenario’s
Kempen maakt voor zijn langere termijnscenario’s onder andere gebruik van een manie-index. Zo zijn er de afgelopen zestig jaar meerdere ontwikkelingen geweest die zeepbellen blijken te zijn geweest, zoals het geval was voor goud, nikkel, technologie en Japan.
Op dit moment geldt dat vooral voor de Amerikaanse huizenprijzen en de olieprijs. Als zo’n zeepbel uit elkaar spat, dan duurt dat volgens hem meestal een paar jaar voordat het herstel zich aandient.
Onzeker is voor Dijkstra nog of we nu naar een periode gaan van lagere groei en lagere inflatie, of dat we afkoersen op een periode van deflatie, zoals het geval was in de VS in de jaren dertig en in Japan in de jaren tachtig. ‘In dat geval zou je je aandelen zelfs nog op het huidige niveau moeten verkopen. Wij gaan er echter voorlopig van uit dat door de reddingsacties van de overheden een depressie-scenario voorkomen wordt.’
Rentebeleid ECB
Dijkstra is kritisch over het rentebeleid van de ECB. ‘Zij zijn veel te lang gefocust geweest op het inflatiegevaar. Maar het echte gevaar is deflatoir. De omloopsnelheid van het geld is veel te laag. Daar reageren ze veel te traag op, zelfs op dit moment nog nu duidelijk wordt hoe de kredietcrisis doorwerkt in de reële economie.’