Inge Ampe is de nieuwe CEO van CKV Bank, de kleinste bank van het land. Ze vertelt openhartig waarom ze ooit zwoer om nooit bankier te worden, over de grootste teleurstelling in haar professionele carrière en over haar strijd tegen borstkanker.
Het Jan Breydelstadion – de thuisbasis van Club Brugge – ligt in de achtertuin van Inge Ampe. De voetbalclub speelt een belangrijke rol in het leven van de CKV Bank-CEO. ‘Ik ben een enig kind, waardoor mijn vader me opvoedde als een halve jongen. Als kind nam hij me al mee naar voetbalmatchen en we gaan nog altijd. Ik mis bijna geen enkele thuismatch en met een groep vrienden en familie verzamelen we bij ons thuis om dan samen naar het stadion te gaan. Dat is mijn uitlaatklep. Want meer nog dan over het voetbal, gaat het voor mij toch om het sociale aspect. Tijdens de coronacrisis hebben we dat moeten missen en daardoor was ook de beleving helemaal anders.’
‘Nooit in een bank’
De moeder van Ampe was administratief bediende in een kmo, haar vader was kantoorhouder van de toenmalige BBL (nu ING) in een periode dat er van kantoorhouders werd verwacht dat ze ook boven hun kantoor woonden. ‘Daardoor heb ik tijdens mijn jeugd rondgezworven over heel West-Vlaanderen, want we moesten verhuizen elke keer als hij van kantoor veranderde. Ik ging naar de kleuterschool in Hooglede, naar de lagere school in Oostvleteren en naar het middelbaar in Roeselare. Elke keer als ik nieuwe vrienden had gemaakt, moesten we weer verhuizen. Ik heb toen gezegd dat ik nooit van mijn leven in een bank zou werken.’
Met baby en peuter naar Amsterdam
Na haar studies Handelsingenieur ging Ampe aan de slag bij, jawel, BBL. Daar zou ze bijna 25 jaar blijven hangen en dus ook nadat BBL opging in ING. Zo kreeg ze de kans om van een internationale carrière te proeven en ze verhuisde met haar man, een peuter en een baby naar Amsterdam. Op dat moment nam haar man ook een sabatical. ‘Mijn man en ik hebben er later over gesproken om in Amsterdam te blijven en daar mijn carrière verder uit te bouwen. Maar al snel was duidelijk dat we wilden dat onze kinderen toch in België zouden opgroeien. Kinderen hebben houvast nodig. Ik weet wat het is om als kind vaak te moeten verhuizen en dat wilde ik mijn kinderen niet aandoen. Zonder kinderen hadden we misschien een andere keuze gemaakt. We hebben er geen spijt van dat het zo is gegaan.’
Van snoepwinkel naar teleurstelling
Na 25 jaar verhuisde ze van ING naar Argenta. ‘Dat was niet mijn bedoeling. Ik had bij ING net een nieuwe functie die ik heel fijn vond, opnieuw in Amsterdam. Maar ik werd gecontacteerd door een headhunter en hoewel ik niet geïnteresseerd was, heb ik daar wel mee gesproken. En dan voelde ik snel dat Argenta ook iets voor mij was: het is een heel mensgerichte bank, ik kreeg er eindverantwoordelijkheid in het directiecomité en ik kon veel impact hebben.’ Ze maakte alsnog de overstap. ‘Het was alsof ik in een snoepwinkel stond, want ik had de eindverantwoordelijkheid over alle leuke afdelingen: het commerciële luik, strategische marketing, digitalisering,… Alles wat ik ooit al eens had gedaan, kwam daar samen.’
Toen toenmalig Argenta-CEO Marc Lauwers zijn afscheid aankondigde, was Ampe in de running om hem op te volgen. Uiteindelijk zou het CEO-schap niet naar haar gaan maar wel naar Peter Devlies, die overkwam van Axa Bank België waar hij toen CEO was. ‘Ik was ongelooflijk teleurgesteld. Dat ik geen CEO werd van Argenta was de grootste teleurstelling van mijn professionele carrière. En ik was niet teleurgesteld omdat Peter CEO was geworden, want hij is een hele slimme bankier die zijn sporen heeft verdiend. Maar ik was vooral teleurgesteld omdat ik zelf al veel plannen in mijn hoofd had en die moest ik allemaal herzien. En het heeft een tijdje geduurd vooraleer ik me daar kon overzetten. Je moet die ontgoocheling verwerken en je moet dat ook niet wegstoppen. Ik voelde me nu eenmaal gekwetst. Maar ik heb toen wel geleerd dat ik veel veerkracht heb.’
Loopbaancoach
Wat volgde was een lastige periode. Ampe nam een loopbaancoach onder de arm, met de bedoeling haar carrière een hele nieuwe wending te geven. ‘Ik ambieerde de eindverantwoordelijkheid in een behapbare entiteit en ik ging ervan uit dat dat buiten de bankwereld ging zijn. Eindverantwoordelijkheid dragen in een familiale kmo, dat had ik voor ogen. En ik had al verschillende gesprekken gevoerd met zowel bedrijven in de technologiesector als in de verzekeringswereld. Ik was helemaal voorbereid op een professioneel leven buiten de bankwereld.’
En dan belde Rudi Deruytter, die later dat jaar op pensioen ging als CEO van CKV Bank en die nog een opvolger zocht na het afhaken van Eveline Vereecke. ‘Alle puntjes op mijn lijst over wat ik zocht in een nieuwe job, kon ik afvinken bij CKV Bank. En dan nog binnen de bankwereld. Want of ik dat nu wil of niet, ik ben wel een bankier.’
CKV Bank is voor velen een onbekende naam en de bank uit Waregem wordt ook steevast omschreven als de kleinste bank van het land. De bank is ook actief in een niche. ‘We verstrekken hypothecaire kredieten aan particulieren en ondernemers die bij de grootbanken niet terecht kunnen voor kredieten. Wij zijn gespecialiseerd in de lastige dossiers, bijvoorbeeld van ondernemers die wel veel onroerende goederen hebben maar die een acuut cashprobleem hebben. Of aan particulieren die door een ontslag of een scheiding hun schulden moeten reorganiseren. In die zin vervullen we als nichebank een sociale en maatschappelijke rol.’
Borstkanker
Twee jaar geleden werd bij Ampe tijdens een routinecontrole borstkanker vastgesteld. ‘Bij de dokter zat ik me eerst nog redelijk arrogant af te vragen hoe lang het nog zou duren, want ik had daarna nog drie meetings gepland. Tot de dokter zei dat ze iets had gevonden. Ze wilde dat ik bleef voor een biopsie en aan haar gezicht zag ik dat het serieus was. Mijn wereld stond stil. Ik belde mijn man en mijn beste vriendin. En de bedrijfscoach van Argenta, waarvan ik wist dat zij me kon kalmeren. Het was een vrijdagavond en uiteindelijk moest ik tot dinsdag wachten op de uitslag van de biopsie, waaruit bleek dat het gezwel kwaadaardig was. Daarna volgden er onderzoeken om te achterhalen of er uitzaaiingen waren. Pas een week later kreeg ik te horen dat die er gelukkig niet waren. Die week leefde ik als een zombie. Ik maak graag plannen en ineens kon ik werkelijk niets meer plannen. Alles was onzeker.’
Ampe onderging een dikke week later een zware operatie om de tumor te verwijderen. Daarna kreeg ze dagelijks bestraling, maar ze bleef wel gespaard van chemotherapie. Het was een heftige periode, zowel fysiek als mentaal. ‘Ik weet nog dat er belangrijke onderhandelingen liepen bij Argenta en dat ik Marc Lauwers, die toen nog CEO was, zei dat ik wel zou inbellen in die meetings. Hij heeft me altijd tegengehouden. Ik ben blij dat hij dat heeft gedaan. Ik wilde vluchten in operationele dossiers, om niet te moeten verwerken dat ik op mijn eigen sterfelijkheid was gebotst. Maar je moet de tijd nemen om dat te verwerken.’
Sindsdien staat ze anders in het leven. ‘Ik ben milder. Ik begrijp nu ook dat de ene mens meer veerkracht heeft dan de andere en dat je veerkracht niet kunt kweken. In tegenstelling tot vroeger zal ik niet meer denken dat iemand maar eens flink op de tanden moet bijten. Ik gun mezelf en ook de mensen om me heen meer rust. Mocht ik tien jaar geleden bij CKV Bank begonnen zijn, dan zou ik 25 werven tegelijkertijd begonnen zijn. Dat was voor de medewerkers doodvermoeiend geweest. Nu heb ik nog altijd grootse plannen, maar ook meer focus. En ik heb minder geduld met onbelangrijke akkefietjes. Mijn gezin, mijn familie en mijn vrienden: dat is wat écht telt.’