De Financial Times noemde de verrassende devaluatie van de yuan een ‘escalatie van valutaoorlogen’ en volgens The Guardian zou deze stap het ‘beste kunnen worden gezien als een noodsignaal van Peking’. Niets is minder waar, stelt Peter Sengelmann van NN Investment Partners.
Wat zette de centrale bank van China ertoe aan om haar valutabeleid los te laten? ‘Een veel gehoorde theorie is dat de centrale bank van China de munt devalueerde om de groei te stimuleren. Dit lijkt echter onwaarschijnlijk’, zegt de beleggingsspecialist op het gebied van schuldpapier uit opkomende markten in een marktvisie.
Ten eerste omdat een nominale daling van de yuan van 3 procent ‘in termen van reële effectieve wisselkoers’ weinig effect heeft. ‘Volgens de Bank voor Internationale Betalingen is de yuan ongeveer 32 procent overgewaardeerd ten opzichte van haar handelspartners en de duurste munt onder de 60 landen als Venezuela niet wordt meegerekend. Ter vergelijking, India en Indonesië zijn ongeveer 10 procent ondergewaardeerd. De zeer bescheiden devaluatie van de yuan kon het concurrentievermogen van de exportsector nauwelijks verbeteren.’
Valutaoorlog
De centrale bank heeft ook ingegrepen om te voorkomen dat de yuan overdreven zou depreciëren, ‘een duidelijk signaal dat een valutaoorlog niet de bedoeling is’. Sengelmann: ‘Slechts twee dagen na de eerste devaluatie maande de centrale bank de staatsbanken dollars te verkopen en yuans te kopen om de munt te stabiliseren. Vorige week werd circa 150 miljard yuan in het bankwezen gepompt, de grootste injectie sinds begin februari.
Financiële toezichthouders stelden verder dat er geen basis was voor een aanhoudende depreciatie en dat ze zouden ingrijpen om grote schommelingen te beteugelen. Ze hebben zich aan hun woord gehouden en zijn erin geslaagd om de spotkoers in de afgelopen paar dagen stabiel te houden rond 6,39.’
Wisselkoershervorming
Wat dan wel achter het besluit van Peking om het valutamechanisme aan te passen, schuilde was de noodzaak om vaart te zetten achter de wisselkoershervorming, zegt hij. ‘Ten eerste is de meest recente maatregel een aanvulling op de voortdurende inspanningen van de regering om de financiële sector en kapitaalrekeningen open te stellen, waarbij beleggers gestaag meer vrijheid hebben gekregen om grote bedragen van en naar China over te maken.’
‘Daarnaast heeft Peking geen geheim gemaakt van de wens om de yuan op te nemen in het Special Drawing Rights-valutamandje van het Internationaal Monetair Fonds (IMF), waarin onder meer de Amerikaanse dollar, de euro, de yen en het pond zitten. Een van de criteria is dat de valuta “vrij verhandelbaar” moet zijn.’
Hij vervolgt: ‘Het IMF is inderdaad onverstoorbaar gebleven onder de Chinese devaluatie. De internationale organisatie zag deze als een welkome stap in het proces om marktkrachten een grotere rol te laten spelen bij het bepalen van de wisselkoers en verwacht dat de yuan in de komende jaren waarschijnlijk een vrij bewegende valuta zal worden. Er staan meer wisselkoershervormingen op stapel, waaronder de uitbreiding van de handelsuren voor de yuan en het bevorderen van de convergentie tussen de onshore en offshore wisselkoersen.’
‘Geen mysterie meer’
Door het valutamechanisme aan te passen bestaat ook het ‘mysterie van de spilkoers’ voor de yuan niet meer. ‘De dagelijkse spilkoers wordt nu bepaald door de spotkoers - dit blijkt uit het feit dat het verschil tussen de spotkoers en de dagelijkse spilkoers is teruggelopen van meer dan 8 basispunten tot vrijwel nul op dit moment.’
Wel heeft de yuan volgens Sengelmann nog een aardige weg te gaan voordat het een vrij bewegende valuta zal zijn. ‘Voorlopig heeft de centrale bank nog een stevige vinger in de pap en lijkt deze vastbesloten om de spotkoers op 6,40 te houden totdat de verkoopdruk afneemt, welke de uitputting van de deviezenreserves versnelt. Toch is er veel reden tot optimisme: de yuan kan vanaf nu alleen maar transparanter worden.’