Pascal Paepen is econoom en mede-oprichter van Spaarvarkens.be. Wat ging hij vieren in een Quick-restaurant? Waarom voelde hij zich in The City soms een marsmannetje? En waarom is hij excuses verschuldigd aan vrienden?
Het petje van Spaarvarkens.be-oprichter is niet het enige op zijn hoofd. Jarenlang was hij een vertrouwd stemgeluid voor wie de beurs op de voet volgt, met een dagelijkse beursrubriek op Radio 1. Vandaag is de econoom beleggingsexpert van de krant Het Laatste Nieuws en hij schrijft een column voor Het Belang van Limburg. Hij is ook docent aan de KU Leuven en Thomas More. ‘Lesgeven is altijd een droom geweest. Eerst wilde ik postbode worden, maar in het vierde leerjaar had ik een schitterende leraar en vanaf dan wilde ik ook leraar worden.’
Om die reden ging hij Germaanse filologie studeren, al was dat van korte duur. Want in 1988 raakte hij in de ban van de beurs. Dat jaar barstte de overnamestrijd rond de Generale Maatschappij los. Die gebeurtenissen brachten hem aan het beleggen en wakkerden zijn passie voor financiële markten aan.
‘Het was best grappig: terwijl de meeste studenten laat gingen slapen, stond ik om zes uur op. Waarom? De postbode bracht de Financieel-Economische Tijd, via een studenten-abonnement. Ik las die krant van voor tot achter. Ik had nog nooit één les economie gehad, maar het boeide me enorm.’ Intussen bleef de verplichte literatuurlijst voor Germaans liggen. ‘Ja, als je die boeken niet leest, dan lukt het natuurlijk niet. Uiteindelijk koos ik voor economische en financiële studies. Ik leerde over financiële zaken en wist: ik wil bij een bank gaan werken.’
Greed is good
Na zijn studies ging Paepen aan de slag bij Kredietbank, nu KBC. Hij begon er meteen in de marktenzaal. ‘Ik vond dat fantastisch. Dat was toch een droom, want ik was een van de mensen op wie de film Wall Street met Michael Douglas toch indruk heeft gemaakt.’
Toen hij zijn contract bij Kredietbank had getekend, trok hij naar de Quick op het Muntplein in Brussel. ‘Ik was zelden op restaurant geweest. Maar de Quick kende ik. Voor mij was dat het toppunt. Ik dacht: dit moet ik vieren.’
The City
Na zeven jaar in de marktenzaal van KBC was Paepen toe aan een nieuwe uitdaging. Hij verhuisde naar Londen. ‘Ik was het in Brussel een beetje beu. De mentaliteit was me iets te veel “nine to five”. Dat begon me tegen te steken. Bovendien had ik als handelaar in converteerbare obligaties regelmatig contact met mensen in Londen. Dat sprak me aan.’
Het leven in The City bleek totaal anders dan in Brussel. ‘Daar was het allesbehalve nine to five. We startten om zes uur ’s morgens, en om zeven uur ’s avonds zat ik nog op kantoor. Je zou kunnen zeggen: wat is daar nu plezant aan? Want ja, je werkt harder. Maar het is een veel professionelere omgeving. Ik kreeg geen orders meer van tienduizenden euro’s, maar van een miljoen euro of meer. En natuurlijk, ik verdiende ook meer. Mijn loon verdubbelde. Daar schrok ik wel van. Ik heb het niet om die reden gedaan, want ik wist het eerlijk gezegd niet eens vooraf.’
Hij huurde een klein appartement in de East End, waar de huurprijzen lager lagen en waardoor hij kon blijven sparen. De bedoeling was om twee jaar in Londen te blijven, maar het werden er twaalf. En ja, het cliché klopte. ‘Gordon Gekko was een icoon in de jaren tachtig. Ik kwam aan in 2000, en die sfeer hing er nog altijd. Het was een wereld van jonge, witte mannen. En als je daar te veel van samenbrengt in één grote ruimte, dan krijg je machogedrag. Vandaag is dat anders. De regelgeving in de financiële sector is veel strenger geworden. Je moet je steeds meer aan regels houden. En gelukkig maar, want het was toen soms extreem.’
Hij probeerde zich zo veel mogelijk te onttrekken aan die cultuur. ‘Ik ben daar zo weinig mogelijk in meegegaan, maar helemaal ontsnappen kon je niet. Ik voelde me vaak een uitzondering, maar ik was gelukkig niet de enige. Er kwamen mensen uit alle mogelijke landen samen. En degenen die het écht bont maakten, dat waren vaak gasten uit de East End. In die tijd was het geen uitzondering om klanten mee te nemen naar een bordeel. Dat gebeurde gewoon.’
Terug naar Mol
Na twaalf jaar verruilde hij wereldstad Londen voor zijn thuisbasis Mol. ‘Ik heb me nooit echt thuis gevoeld in Londen. Zelfs niet in de wereld van traders. Daar was ik een vreemde eend in de bijt. Of misschien beter gezegd: een marsmannetje. Uiteindelijk werd ik teruggetrokken naar mijn roots.’
Aanvankelijk wilde hij een sabbatjaar nemen. Maar al snel keerde hij terug naar zijn eerste liefde: lesgeven. Iets wat hij vandaag nog altijd doet. ‘Ik heb dat nooit als een stap terug ervaren, integendeel. Als kind had ik enorm veel respect voor leerkrachten. Meer zelfs dan voor medeleerlingen of studenten. Dus nee, leraar worden voelde voor mij niet als “minder”. Natuurlijk is het financieel wel een stap terug, maar dat wist ik. Ik had al in België gewerkt, dus ik wist wat je kon verwachten. Ik wist zelfs niet exact wat een leraar verdiende. Ik dacht gewoon: zoals iedereen. Maar ik was daar totaal niet mee bezig.’
Toch had hij één bezorgdheid bij zijn terugkeer. ‘Ik was bang dat mensen zouden denken dat ik iets fout had gedaan. Daar maakte ik me wel zorgen over. En voor alle duidelijkheid: ik heb niet moeten vertrekken. Wat er gebeurd is, was het gevolg van de financiële crisis. Onze afdeling – toen nog een dochterbedrijf van KBC – werd verkocht aan Daiwa. Dat was het moment om een andere richting uit te gaan.’
Spaarvarkens
Paepen is vandaag actief als lesgever en columnist. Vijf jaar geleden richtte hij daarbovenop ook nog Spaarvarkens.be op. ‘In het begin was het de bedoeling om wekelijks een column te schrijven. Ik dacht: dat kost me één à twee uur per week. Maar intussen sta ik ermee op en ga ik ermee slapen. Er komt zoveel meer bij kijken.’
Het project groeide snel. ‘We zijn nu al met vijf medewerkers en zes losse medewerkers. Als je ondernemer bent en je wil het goed doen, dan ben je er bijna dag en nacht mee bezig. Dat had ik toch onderschat.’ Die ervaring heeft zijn respect voor ondernemers alleen maar versterkt. ‘Zeker voor de kleine zelfstandigen, de kmo’s, of de zelfstandige bankkantoorhouder. In de financiële wereld komt er almaar meer regelgeving bij. Je moet het er allemaal maar bijnemen.’
Obsessie
Het leven van de Spaarvarkens.be-oprichter draait helemaal rond de beurs. ‘Buiten de financiële markten is er niet zo veel in mijn leven. Ik heb wel vrienden, maar ik zie ze alleen als zij eens bellen of langskomen. Zelf zoek ik dat niet op. Misschien ben ik op dat vlak wel asociaal. De beurs boeit me enorm. Het is een echte obsessie. Ik ben eigenlijk een vakidioot. Dat klinkt misschien niet goed, maar ik voel me daar prima bij. Van sport, muziek of cultuur weet ik weinig tot niets. Alles draait bij mij rond de financiële markten. Misschien is dat jammer, maar ik stoor me er niet aan. Voor mij is dat perfect. Ik vind het fantastisch om elke dag opnieuw dingen te ontdekken. Dingen die je nog nooit hebt gezien, of variaties op thema’s die je al kent. Dat blijft me mateloos fascineren.’
Beluister de volledige De Spiegel-podcast met Pascal Paepen en ontdek verder:
- Waarom staan er overal spaarvarkens in zijn woonkamer?
- Wat besprak hij als zesjarige met een bankdirecteur?
- Waarom is de sitostick méér dan zomaar een snack?
- Wat maakt iemand tot een goede trader?
- Waarom is financiële educatie zo essentieel – en waarom mogen kinderen van zelfstandigen bij hem aankloppen?
- Wat zou hij veranderen aan het onderwijs?
- Wat zijn de plannen met het bakstenen gebouw in zijn achtertuin?
- Welke erfenis wil hij nalaten?
- En waarom moeten finfluencers volgens hem dringend strikter worden gecontroleerd?
🎧 Luister naar De Spiegel-podcast via Spotify, Apple Podcast of via Investment Officer.