Waarom verliet ze Londen halsoverkop, met een auto vol wijn en zilverwerk? Hoe is het om, na meer dan 30 jaar carrière in The City, een start-up op te bouwen in Brussel? En hoe kwam het dat Roman Abramovitsj en Robbie Williams bij haar over de vloer kwamen? Rie Sordo-De Cock, oprichtster van de fintech Scudi, deelt haar verhaal in een nieuwe aflevering van onze podcast De Spiegel.
Scudi is een platform waarmee werknemers anoniem tot de helft van hun loon als voorschot kunnen ontvangen. ‘In Engelstalige landen is het veel gebruikelijker om een voorschot op het loon te krijgen. Maar daar wordt dit vaak geregeld via een krediet voor werknemers die dringend geld nodig hebben, met hoge rente als gevolg. Dat vind ik deontologisch niet verantwoord. Ik wilde het anders aanpakken. Bij Scudi sluit de werkgever een contract af voor alle werknemers, en het platform rekent hiervoor een abonnementsvergoeding aan’, legt Rie Sordo-De Cock uit.
Tot nu toe is het platform getest door vier bedrijven in Duitsland. Het wordt momenteel gebruikt door een bedrijf in Italië en een sociaal secretariaat in België. ‘We zijn nog een echte start-up. We hebben er veel geld in geïnvesteerd, voornamelijk eigen middelen en steun van family and friends. Nu zijn we bezig met het ophalen van 1 miljoen in Engeland. Het grootste ontwikkelingswerk is inmiddels afgerond. Dat geld is vooral bedoeld om onze marketing en sales te versterken. Op dit moment draaien we verlies, maar ons doel is om binnen achttien maanden zeker winstgevend te zijn,’ zegt Rie Sordo-De Cock.
Brussel versus Londen
Het idee voor Scudi ontstond tijdens de coronacrisis. Op dat moment was Rie Sordo-De Cock al teruggekeerd naar België om voor haar moeder te zorgen. ‘Mijn moeder vertelde iedereen altijd dat ik goed was met financiën en dat ik mensen daarmee kon helpen. Zo sprak ik vaak met mensen die het financieel moeilijk hadden. Ik zag hoe velen uit de pandemie kwamen zonder spaargeld of financiële buffer. Ik dacht: hier moet een oplossing voor komen. Dat heeft me aan het denken gezet.’
Maar vanuit Brussel een start-up opstarten is toch minder evident, vooral omdat ze het grootste deel van haar carrière doorbracht in Londen. ‘Ik kende niemand in België, dat helpt al niet. Maar ik merk ook dat start-ups in België te weinig steun krijgen. In de Angelsaksische cultuur is er een veel grotere bereidheid om in start-ups te investeren dan in België.’
New York, Milaan en Londen
Aan ervaring in de financiële sector ontbreekt het Rie Sordo-De Cock zeker niet. Ze studeerde Economie aan de KU Leuven en behaalde haar diploma in 1981. Haar thesis ging over de standaardisatie van opties op aandelenportefeuilles, een concept dat destijds nog nauwelijks bestond. Deze vooruitstrevende keuze trok de aandacht van E.F. Hutton. Ze kreeg een jobaanbieding en vertrok naar New York.
Midden jaren tachtig verhuisde ze naar Milaan, maar keerde al snel terug naar België na het onverwachte overlijden van haar vader. Ze werkte een korte tijd in België, totdat een headhunter haar opmerkte. Via hem kwam ze in 1987 terecht bij ICAP in Londen, een intermediair voor transacties en contracten tussen banken. Daar bleef ze tot 1994. Na haar tijd in Londen verhuisde ze naar Zwitserland om te werken voor het toenmalige Cedef Capital Services.
‘Ik had toen al mijn dochter, maar mijn man had een zaak in Londen. Tijdens die vier jaar in Zwitserland bleef hij pendelen: een week in Zwitserland, een week in Londen. Na vier jaar besloten we terug te keren naar Londen.’ In Londen richtte ze zich op de financiering van projecten in alternatieve energie. Dit deed ze onder andere via haar eigen consultingbedrijf.
Adrenaline
Ze werkte op Wall Street en in The City in de jaren tachtig en negentig. ‘Mensen hebben een bepaald beeld van die periode, en ik kan je zeggen: niets wat je hoort is overdreven. Het was een wereld vol adrenaline. In enkele seconden kon je veel geld winnen of verliezen. De stress was enorm. In mijn tijd waren er geen drugs, maar er werd ’s avonds wel veel gedronken. En de vrouwen die het daar maakten, hadden stuk voor stuk harde karakters.
Door wat ik heb meegemaakt, begrijp ik de Me Too-beweging goed. Al vind ik dat de slinger nu te ver is doorgeslagen naar de andere kant. Maar intussen blijft de realiteit dat de financiële wereld nog steeds een mannenwereld is. Er zijn nog altijd te weinig vrouwen die een plek krijgen in de boardrooms.’
Roman Abramovitsj en Robbie Williams
In Londen hield de Scudi-oprichtster zich niet alleen bezig met financiële cijfers. Samen met haar man, Renzo, runde ze een exclusieve Italiaanse traiteurzaak. Vaste klanten waren onder andere Abramovitsj, Claudia Schiffer, John Cleese en Robbie Williams. Ook verzorgden ze de catering voor de VIP’s van voetbalclub Chelsea.
De zaak werd verkocht nadat Renzo de pensioenleeftijd bereikte. ‘We waren al een tijdje aan het nadenken over een vertrek uit Londen. We woonden in het centrum, en dat begon ons tegen te staan. Het was er veel te druk geworden. Rustig door de straten wandelen was bijna onmogelijk. Ik herinner me dat mijn man en ik een keer iets lekkers wilden eten, maar geen taxi konden vinden. We namen toen de metro, maar zelfs om 23 uur was die overvol. Het was niet meer aangenaam. Tijdens een kerstdiner, in december 2019, besloten we te verhuizen. Ons huis stond binnen een maand te koop. Het plan was om naar Italië te verhuizen.’
Lockdown
Dat Rie Sordo-De Cock in België zou blijven wonen, was dus nooit de bedoeling. Op 17 maart 2020, aan het begin van de coronacrisis, kreeg ze een WhatsApp-bericht van haar dochter: ‘Mama, ik denk dat je nu in de auto moet stappen en naar België moet rijden. Het land gaat vanavond om middernacht in lockdown’, zo luidde het bericht. ‘Het was vier uur in de namiddag. Ik wist dat ik naar België moest gaan, naar mijn moeder die al boven de negentig jaar was en een zwakke gezondheid had. Ik liep meteen naar de keuken en verzamelde het zilverwerk, de juwelen en de beste flessen wijn. Mijn man en ik vertrokken allebei met onze auto’s. Die nacht waren we nog net de laatsten die de grens overstaken.’
De lockdown in België duurde veel langer dan verwacht. Uiteindelijk bleven Rie en haar man in België. ‘Leven in België was wennen, en dat is het nog altijd. Hier is het moeilijker om te aarden. Veel van onze vrienden in Londen hebben de stad verlaten en wonen nu elders in het buitenland. Vroeger waren we gewend om voortdurend vrienden om ons heen te hebben. Dat hebben we nu niet meer. Gelukkig heb ik nog familie, maar dat is toch niet hetzelfde.’