Sommige periodieke rapporten en studies zijn informatiever en leuker dan andere. Laat voor mij de plichtmatige en nietszeggende vooruitzichten op het volgende kalenderjaar maar zitten. Ik bekijk liever wat beleggers écht doen, in plaats van het bekende rondje langs de velden in december, waarvan de inhoud deels al is verouderd nog vóór het nieuwe jaar begonnen is.
Een voorbeeld van die alternatieve studies die ik graag lees, is het Global Family Office Report van vermogensbeheerder UBS. De belangrijkste grafiek van het rapport, ditmaal uit de 2025 editie, staat hieronder.
Het is de strategische assetmix zoals family offices die het afgelopen jaar hebben aangehouden, gemiddeld uiteraard. Family offices zitten op papier althans minder vastgeroest in het 60/40 denken dan bijvoorbeeld vermogensbeheerders, die hun hele businessmodel rond maar twee beleggingscategorieën hebben gebouwd, aandelen en obligaties. Dat is ook de reden waarom de outlooks, die ik dus doorgaans niet lees, vol staan met talloze smaken aandelen, regio’s, sectoren, smallcaps, en obligaties, developed, emerging, credits, high yield, en ga zo maar door. Al hun fondsen moeten natuurlijk aan de beurt komen.
Family offices hebben daar geen last van. Bovendien zijn er altijd wel een paar familieleden die flink wat overredingskracht hebben, die niet aan de strategische mix voorbijgaat. Hierdoor zouden ze, wederom in theorie, vooruit kunnen lopen op de massa.
Kuddegedrag
Maar helaas, dat valt toch een beetje tegen. Wat blijkt, en dit is elk jaar het geval, family offices zijn vooral ook erg gevoelig voor reclameboodschappen. Zo zitten ze wereldwijd voor 21 procent in private equity. Want in al die reclamefolders staat dat deze categorie én een hoog rendement biedt én een lager risico heeft dan aandelen. Maar er zijn voldoende en overtuigende redenen om aan beide veronderstellingen te twijfelen.
De hoeveelheid geld die naar private equity is gegaan, inclusief dus vermogen van family offices, is de laatste tien jaar geëxplodeerd. Met als simpel resultaat dat heel veel geld een beperkt aantal superaantrekkelijke beleggingen zoekt. Op totaalniveau moet dit ertoe leiden dat er uiteindelijk meer geld in minder aantrekkelijke beleggingen belandt.
In de afgelopen twee jaar zijn private equity fondsen steeds vaker negatief in het nieuws. Niet alleen omdat de rente is opgelopen, of omdat het geld gewoon niet wordt uitgekeerd, maar ook vanwege de twijfelachtige waarderingsmethodes van de sector. Inmiddels bevinden zich onder de groep critici ook toezichthouders, waar hun statistiekafdeling er vrij snel achter kwam dat het smoothen van het rendement heel leuk staat in een reclamecampagne maar geen eerlijke weergave is van de echte risico-rendementsverhouding van private equity. Ik voeg daar sinds kort nog een simpele vraag aan toe: wat denk jij dat de reden is dat zo veel private equity en fondshuizen deze asset class zo graag willen democratiseren?
Gebrekkig
Wat ook elk jaar steevast opvalt, is de minimale allocatie naar real assets, of voor mij beter, schaarse beleggingen. Grondstoffen kwalificeren bijvoorbeeld als real asset, maar zijn niet intrinsiek schaars.
Het gewicht in kunst en verzamelobjecten en goud is welgeteld 3 procent. En dat is de allocatie naar goud nog verdubbeld ten opzichte van een jaar geleden. Waarschijnlijk is dat geen actieve keuze, maar het gevolg van het fantastische rendement van goud, gemeten in euro’s, dollars en yen, en het zoveelste dramatische rendement op obligaties.
Dit betekent dat family offices, ook al zijn ze een klein beetje van de 60/40 af (aandelen 51 procent als je vastgoedaandelen niet meetelt en 30 procent obligaties als je cash erbij optelt) ze maken verre van optimaal gebruik van de diversificatievoordelen van het hele universum. Laat staan dat hun portefeuilles de snelle veranderingen in het financiële systeem, zoals de status van de dollar, oneindige schuldenopbouw, structurele geopolitieke spanningen, en verhoogde inflatierisico’s, reflecteren.
Om de kracht van het beschikbare beleggingsuniversum op waarde te kunnen schatten actief in te zetten, moet je zaken van een afstandje bekijken. Ik begrijp dat is lastig met al die borrels, golfdagen, padelclinics, sportevenementen en reclame die ook de bestuurders van family offices weten te bereiken, maar ik wil je, onder meer met deze column, best een handje helpen.
Jeroen Blokland analyseert in zijn nieuwsbrief The Market Routine in het oog springende, actuele grafieken over de financiële markten en macro-economie. Daarnaast is hij beheerder van het Blokland Smart Multi-Asset Fund, een fonds dat belegt in aandelen, goud en bitcoin.