De Fed zal dit jaar twee pivots doorvoeren, en de inflatie zou volgend jaar behoorlijk moeten afkoelen.
Dat zegt Samy Chaar, hoofdeconoom bij de Zwitserse vermogensbeheerder Lombard Odier, in een gesprek met Investment Officer. ‘We doen niet zomaar aan macro-economische voorspellingen, we werken vanuit een fiduciair model waarbij we ook onze andere collega’s die beleggingsbeslissingen willen helpen. We focussen ons echt op de belangrijkste macro-economische data die richting geven aan de markten. We willen de belangen en het vermogen van onze cliënten veiligstellen en hen doen profiteren van de markten. Dat kan zowel via fondsen, ETF’s, directe lijnen als derivaten.’
‘Er komen twee pivots. Je evolueert van een strategie van renteverhogingen naar een beleid waarbij de rente behouden blijft. De tweede pivot zal zijn dat de status-quo evolueert naar een heuse renteverlaging in maart 2024. Maar op dit moment is de inflatie nog te hoog, hoewel alles in de goede richting evolueert.’
Chaar stelt dat het inflatienarratief het belangrijkste element blijft voor beleggers, en wat het uiteindelijk betekent voor groei en voor beleggers, en bedrijfswinsten bij uitbreiding. ‘Het schuldenplafond was een nevenrisico, en ook de bankenstress, en de situatie in China en andere hete geopolitieke hangijzers, maar op korte tot middellange termijn op zes tot negen maanden blijft dit het bepalende thema op de markten.’
Geleidelijk aan geraken we over de schokken van 2022, stelt Chaar, met name de inflatie- en supply chain schokken, en de geopolitieke situatie rond Oekraïne. ‘We beschouwen 2023 als een overgangsjaar. Uiteindelijk zullen we in 2024 in een meer normale situatie terechtkomen op macro-economisch vlak, voor zover we geen andere schokken zullen krijgen natuurlijk. Maar qua inflatie en rentevoeten denken we dat we zullen normaliseren, waarbij een inflatie van 3 procent redelijk is. De inflatie zal waarschijnlijk niet terugvallen richting 1 procent, maar ook niet naar 4 tot 5 procent terug stijgen. Als we het bij het juiste eind hebben, dan kan de Amerikaanse centrale bank een meer neutraal beleid gaan voeren.’
Overgangsjaar
Chaar waarschuwt er echter voor dat 2023 een overgangsjaar wordt, waarin een krapper monetair beleid aan de orde blijft. Dat geldt zowel voor het beleid van de Fed als van de ECB. ‘Dat duurt allemaal een tijd, dus we moeten geduld oefenen. Het is een marathon om de inflatie terug te brengen richting 2 tot 3 procent, en geen sprint. En wie een marathon loopt, weet dat de laatste 10 kilometer de zwaarste zijn. Tegen het eind van het jaar moet een inflatie van 3 procent in de VS een haalbare kaart zijn. In Europa zal dat eerder in de eerste helft van volgend jaar zijn.
Groeiverschillen
De groeiverschillen tussen de VS en Europa blijven aanzienlijk. De VS blijven een stuk sneller groeien dan Europa. Veel asset allocators blijven dan ook eerder inzetten op de VS dan op Europa. De factoren zijn volgens Chaar bekend: een hogere productiviteitsgroei en een beter demografisch profiel in de VS ten opzichte van Europa.
‘In een neutraal scenario kunnen de VS een groei van gemiddeld 2 procent neerzetten, terwijl dat in Europa rond de 1 procent is. Dit jaar, in 2023 is Europa wel beter geplaatst om het beter te doen dan de VS. De Fed zet nu eenmaal sterk in op een terugval van de inflatie richting 3 procent. We verwachten daarom een milde recessie in de VS. In Europa verwachten we lager dan gemiddelde groei, dus onder de 1 procent. De Europese groei zou dus redelijk degelijk moeten zijn, waarbij we er dus niet van uitgaan dat we in een recessie terechtkomen.’
Chaar stelt dat de groeivooruitzichten voor China op lange termijn niet zo rooskleurig zijn, omdat ze in een hoek worden gedrumd door de VS en nog steeds problemen hebben in de vastgoedsector. Ook de demografie is niet schitterend en ze hebben het lastig om te evolueren van een maakindustrie naar een consumptie-industrie. ‘De headwinds voor China op lange termijn zijn bijzonder uitdagend. Op korte termijn zijn we wat positiever dan de consensus dankzij de heropening, waarbij de binnenlandse consumptie het vrij goed doet. De maakindustrie doet het zwak, maar dat geldt overal in de wereld.’