Een nieuwe (Amerikaanse) recessie blijft een veelbesproken onderwerp. En dat is niet zo vreemd, omdat een grote serie renteverhogingen door de Federal Reserve en de inverse yield curve die hiermee gepaard gaat, doorgaans uiteindelijk tot economische problemen leidt. Je moet met een stevig onderbouwde ‘this time is different’-argumentatie komen om te beweren dat er geen kans op een recessie is.
Nu zul je mij niet horen zeggen dat er geen recessie komt. Ik weet het simpelweg niet. Wat ik wel weet, is dat een van de belangrijkste recessie-indicatoren in ieder geval niet wijst op een aanstaande recessie.
De grafiek hieronder toont de Amerikaanse detailhandelsverkopen. Ik kijk daarbij vooral naar de zogenoemde control group, die de volatiele componenten autodealers, bouwmaterialen, food services en benzinestations buiten beschouwing laat. Nu stegen de verkopen in die control group een stuk minder hard dan de totale detailhandelsverkopen, maar over de afgelopen drie maanden ging het, omgerekend naar jaarbasis, om een stijging van 6,8 procent.
Dat is nou niet bepaald wat je verwacht als de consument een recessie zou veroorzaken. En ook het ietwat betweterige ‘en gecorrigeerd voor inflatie?’ doet niets af aan de stevige trend in de consumentenbestedingen. In de voorbije drie maanden gingen de prijzen namelijk nauwelijks omhoog. Na wat aarzeling aan het begin van het jaar, toen de media volstonden met enge grafieken die lieten zien dat de excess savings toch echt waren opgesoupeerd, zijn de Amerikanen stug doorgegaan met consumeren.
Rijk!
En die consument heeft ook flink wat te besteden. In de eerste plaats omdat het persoonlijke inkomen, exclusief overheidssubsidies - de inkomensgraadmeter die wordt gebruikt door het NBER dat de recessie bepaalt - ook gestaag doorstijgt.
Maar daarnaast vooral omdat het vermogen van de gemiddelde Amerikaan skyhigh is. Die kanttekening van “gemiddel” moet er helaas bij, maar per saldo zijn Amerikanen miljarden dollars rijker geworden met hun aandelen, vastgoed, en in mindere mate money market funds.
Oh ja, mocht je nog in het kamp zitten dat denkt dat hogere rente-inkomsten de Amerikaanse economie op peil houden, dan heb je het mis. Ten eerste omdat aandelen en vastgoed, zoals de grafiek overduidelijk toont, veel grotere bijdragen leveren aan (de veranderingen in) het vermogen. En daarnaast omdat rentelasten ook een hele grote kostenpost zijn op de passiva-kant van de balans, iets wat niet over aandelen gezegd kan worden.
Werkloosheidsrecessie?
Wat overblijft als macro recessie-trigger is werkloosheid. Maar sinds Claudia Sahm haar eigen regel — dat een recessie volgt als het 3-maands voortschrijdend gemiddelde werkloosheidscijfer meer dan een 0,5 procent stijgt ten opzichte van het laatste punt in de afgelopen twaalf maanden — overboord heeft gegooid, lijkt een werkloosheidsgedreven recessie wellicht ook niet meteen voor de hand te liggen. Hoewel het mij verstandig lijkt om dit goed in de gaten te houden.
Neem risico!
Stel dat die recessie inderdaad niet komt en deze monetaire verkrappingscyclus inderdaad het label “this time IS different” krijgt? Dan zou ik niet te somber zijn over aandelen en andere risicovolle beleggingscategorieën die verslaafd zijn aan liquiditeit. Rentes worden verlaagd, obligatieverkopen worden teruggeschroefd, en ondertussen probeert China met lagere rentes en nog meer schuld — want ja, die moet er wel altijd bij natuurlijk — haar economie weer op gang te krijgen.
Zul je net zien dat we morgen aan een nieuwe recessie beginnen…
Jeroen Blokland analyseert in zijn nieuwsbrief The Market Routine in het oog springende, actuele grafieken over de financiële markten en macro-economie. Daarnaast is hij beheerder van het Blokland Smart Multi-Asset Fund.