Ik blijf me eindeloos verbazen over de mate waarin traditionele beleggers blijven vasthouden aan achterhaalde aannames en clichés. Ook afgelopen week weigerde een partij opnieuw in te gaan op de vurige klantwens om diens beperkte mix van twee beleggingscategorieën uit te breiden. De gebruikelijke drogredenen hiervoor, zal ik om tactische redenen maar niet delen.
Nog even los van het feit dat je sinds 2022 zwaar onder water staat, ook in nominale termen, is er als het om obligaties gaat altijd één rendementsfactor die structureel over het hoofd wordt gezien: inflatie.
Ik geef toe: het heeft mij ook een flinke tijd gekost om af te komen van het nominale-rendementsdenken. Sinds ik de uithollende werking van inflatie meeneem in vrijwel al mijn analyses, al dan niet in het achterhoofd, ziet de wereld er toch echt wel even anders uit.
Stuitend zijn de desastreuze gevolgen van beleggingen die al jarenlang geen bescherming bieden tegen inflatie. Wat we de afgelopen jaren hebben gezien is uitzonderlijk in termen van omvang, maar tegelijkertijd een versnelling van wat al meer dan dertig jaar aan de gang is.
In een poging elke belegger te overtuigen om in ieder geval naar meer dan alleen aandelen en obligaties te kijken, introduceer ik de onderstaande grafiek. Hierin staat het tienjaars rollende rendement op Amerikaanse staatsobligaties uitgedrukt ná aftrek van inflatie.
Met die 10 jaar ontsnap je aan de (te simpele) kritiek dat de periode na de pandemie een uitzondering is, dat inflatie extreem hoog was, enzovoort, enzovoort. Door rendementen te corrigeren voor inflatie zie je hoe een belegging presteert op datgene waar het voor bedoeld is: het vergroten van koopkracht, van reëel vermogen.
Als dit geen trend is
Als jij in deze grafiek geen decennialange trend ziet, weet ik het ook niet meer. In de vroege jaren tachtig trok voormalig Fed-baas Volcker de rente op naar 20 procent. Sindsdien daalt het rollende tienjaarsrendement op obligaties en is inmiddels zelfs dik negatief geworden.
Als je bedenkt dat fondsmanagers in de beleggingswereld al na twee of drie jaar underperformance moeten uitleggen wat ze daaraan gaan doen, is het ronduit belachelijk dat zo weinig traditionele vermogensbeheerders ooit proberen een betere mix samen te stellen. Voor de duidelijkheid: private equity en private debt zijn niet per definitie verbeteringen. Ze heten niet voor niets equity en debt, en hun beloftes hangen grotendeels op statistiektrucjes.
Uiteraard kun je, aangezien niemand een glazen bol heeft, altijd beargumenteren dat obligaties vanaf nu weer een mooi rendement gaan opleveren, of vastgeroest blijven in totaal achterhaalde 60-40-ideologieën, of erop wijzen dat andere beleggingscategorieën geen kasstromen hebben, of nog een reeks andere achterhaalde tegeltjeswijsheden de wereld in slingeren.
Feit blijft dat er een totale mismatch is tussen hoeveel moeite vermogensbeheerders hebben gedaan om onder een 30-plusjarige trend uit te komen en het resultaat van het feit dat ze dit niet hebben gedaan.
Wiens belang?
Hoeveel koopkracht zijn beleggers de afgelopen tientallen jaren misgelopen door de blijkbaar onbreekbare eenheidsworst die ze voorgeschoteld krijgen?
Helaas wordt de financiële industrie volgepropt met verhalen over duurzaam beleggen en wel of niet indexbeleggen, en schuiven (zo blijkt ook na een kort bezoek aan deze website) de beleidsbepalers elkaar vooral graag mooie baantjes toe.
Op de vraag of het fundament van de beleggingsportefeuille nog wel van deze tijd is, wordt zelden of nooit stilgestaan. Dat is meer dan verontrustend.
Jeroen Blokland analyseert in zijn nieuwsbrief The Market Routine in het oog springende, actuele grafieken over de financiële markten en macro-economie. Daarnaast is hij beheerder van het Blokland Smart Multi-Asset Fund, een fonds dat belegt in aandelen, goud en bitcoin.