Het was al onrustig op de markten, en daar lijkt voorlopig geen verandering in te komen. De geopolitieke spanningen schieten door het dak, met als hoogtepunt een ordinaire scheldpartij in de Oval Office in Washington. En dat kan belangrijke gevolgen hebben, want Trump heeft voorlopig geen zin om Oekraïne te helpen.
Zoals we deze week hebben gezien, biedt dat ook de kans voor andere verrassingen om een grote impact te hebben. In slechts enkele uren heeft de angst voor stagflatie het sentiment van beleggers volledig in zijn greep gekregen.
Foute lijntjes
De onderstaande grafiek spreekt boekdelen: de ISM Manufacturing New Orders Index kelderde in februari en dook opnieuw onder de magische grens van 50. Dit niveau wordt vaak gezien als de scheidslijn tussen krimp en groei, al ligt die in de praktijk iets lager. Maar hoe je het ook bekijkt, een stand van 48,6 is allesbehalve bemoedigend.
Tegelijkertijd schoot de ISM Prices Paid Index omhoog naar het hoogste niveau sinds juni 2022. Die ontwikkeling vertelt één ding: wie denkt dat de inflatiedruk afneemt, zit ernaast. Integendeel.
Alsof dat nog niet genoeg was, liet de bbp-groeiverwachting van de Atlanta Fed een ‘unprecedented’ implosie zien. De prognose ging van stevige groei naar een verwachte krimp van bijna 3 procent. Dat was de druppel: en van enige paniek leek in ieder geval even sprake.
Lagere groei, hogere inflatie – beleggers vrezen het ergste
De combinatie van tragere economische groei en oplopende inflatie is voor veel beleggers een angstaanjagend scenario. Het past bovendien perfect in de – overigens onjuiste – retoriek rond importtarieven. De gedachtegang is simpel: duurdere import drijft de prijzen op en knijpt de economische groei af. Dat laatste klopt zeker, maar of prijzen daadwerkelijk stijgen, hangt af van hoe bedrijven omgaan met die tarieven.
Opvallend is dat de obligatie- en valutamarkten vooral een recessie lijken te vrezen. Ondanks de piek in de ISM Prices Paid Index daalde de rente fors en verloor de dollar terrein ten opzichte van de meeste andere grote valuta.
Maar is het al tijd om de recessiekaart te trekken? Ik denk van niet. Deze week bleek ook dat het persoonlijke inkomen van Amerikanen sterker steeg dan verwacht. De belangrijkste indicator – het inkomen exclusief overheidsbijdragen – versnelde zelfs. Zolang de Amerikaanse arbeidsmarkt niet plots instort – iets wat economen al jaren voorspellen, maar nooit gebeurt – lijkt een recessie nog niet direct aan de orde.
Bovendien zou een verslechtering van het economisch momentum de Fed juist kunnen aanzetten tot snellere renteverlagingen. Ondertussen is de minister van Financiën zich alvast aan het indekken voor als het economisch echt de verkeerde kant opgaat. Volgens Bessent krijgt de Amerikaanse economie een ‘rough patch’ voor de kiezen, en dat zou dan natuurlijk allemaal de schuld van Biden zijn. Uiteraard.
Inflatie: de blinde vlek
Wat me opvalt, is dat er over inflatie maar weinig wordt gezegd. En daar heb ik mijn twijfels bij. Wereldwijd blijft de inflatie te hoog en lijkt die bovendien diepgeworteld. Elke vorm van stimulering kan de inflatie opnieuw aanjagen. En laat Europa nu net 800 miljard euro aan defensie-uitgaven willen doorvoeren.
Wat dat betreft zijn beleggers net politici: ze hebben moeite met balans.
Jeroen Blokland analyseert in zijn nieuwsbrief The Market Routine in het oog springende, actuele grafieken over de financiële markten en macro-economie. Daarnaast is hij beheerder van het Blokland Smart Multi-Asset Fund, een fonds dat belegt in aandelen, goud en bitcoin.