Jeroen Blokland

Het verbaast me telkens weer hoeveel beleggers, inclusief professionele, het beleid van centrale banken als een voldongen feit en zonder enig waardeoordeel aannemen. Een centrale bankanalyse gaat zelden verder dan het voorspellen van de timing van de volgende rentestap en het totaal aantal rentestappen dat over een bepaalde periode zal worden geïmplementeerd.

Volgens de traditionele media waren veel mensen geschokt door de uitslag van de Europese verkiezingen. Ook de Europese financiële markten gingen op de knieën, veelal verklaard door de felle ruk naar rechts. Maar dat is toch vooral een stok zoeken om de hond mee te slaan.

Markten zijn soms, wat zeg ik, vaak, ondoorgrondelijk. In december kwamen de Amerikaanse inflatiecijfers hoger uit dan verwacht. De headline inflation steeg naar 3,4 procent waar op 3,2 procent werd gerekend en de kerninflatie ging iets minder dan verwacht naar beneden en kwam uit op 3,9 procent.

Aandelen modderden sindsdien maar wat aan, wat in overeenstemming lijkt met de cijfers. Maar dat is juist het precies tegenovergestelde van de afgelopen maanden.

Een groot gevaar voor beleggers is dat ze te lang blijven hangen in hun overtuiging, ook al zijn er signalen die precies de andere kant op wijzen. En ook al denk ik dat beleggers wat te ver op de ‘soft landing’-muziek zijn vooruitgelopen, het kan niet worden ontkend dat sommige heilige beleggingshuisjes niet lijken om te vallen. De bedrijfswinsten zijn daarvan een goed voorbeeld.

Een groot gevaar voor beleggers is dat ze te lang blijven hangen in hun overtuiging, ook al zijn er signalen die precies de andere kant op wijzen. En ook al denk ik dat beleggers wat te ver op de ‘soft landing’-muziek zijn vooruitgelopen, het kan niet worden ontkend dat sommige heilige beleggingshuisjes niet lijken om te vallen. De bedrijfswinsten zijn daarvan een goed voorbeeld.

Als je even afstand neemt van de toch ietwat kortzichtige marktreacties op binnenkomende consumentenprijsdata, dan valt één ding op: er bestaat helemaal niet zoiets als “het” inflatiecijfer. En het gedrag van centrale banken is daarvan het belangrijkste bewijs.

Door de torenhoge hypotheekrente en de astronomische huizenprijzen is het voor de gemiddelde Amerikaan bijna onmogelijk een huis te kopen. Dus neemt de activiteit af. Het gevolg is een rem op de groei.

De Amerikaanse 30-jaars hypotheekrente is weliswaar een klein beetje gedaald, maar staat nog altijd dicht bij het hoogste niveau in meer dan 23 jaar. Desondanks zijn de huizenprijzen na een korte dip tot recordhoogte gestegen. Dat is alleen leuk als je een huis hebt, want verder is het economisch gezien een ongunstige combinatie.

Laat ik vooropstellen dat ik ook denk dat de Federal Reserve de rente niet nog een laatste keer gaat verhogen. Maar die verwachting volledig aan de laatste inflatiecijfers ophangen gaat te ver. Zo geweldig waren die nu namelijk ook weer niet.

Steeds meer beleggers zien de voorheen zo veilig geachte obligatiemarkt als een zeepbel in plaats van een veilige haven om je geld te stallen. Dat de rente nu zelfs voor Duitse staatsobligaties met een looptijd van 10 jaar onder de nul is gezakt is wordt door de financiële wereld gezien als een teken aan de wand.