Opinie

Nu de Amerikaanse bankencrisis naadloos overgaat in de schuldenplafondcrisis en we nog altijd wachten op de meest voorspelde recessie ooit, lijkt de behoefte groter dan ooit om risico’s in portefeuille af te dekken. 

Nu is het in de financiële wereld meestal zo dat als problemen breed worden uitgemeten in de pers, dit ook in de koersen is verdisconteerd, maar dit terzijde. Het afdekken van risico’s heet ook wel hedgen. Niet te verwarren met hedgefondsen, die in de meeste gevallen juist meer risico nemen.  

Nu de Amerikaanse bankencrisis naadloos overgaat in de schuldenplafondcrisis en we nog altijd wachten op de meest voorspelde recessie ooit, lijkt de behoefte groter dan ooit om risico’s in portefeuille af te dekken. 

Nu is het in de financiële wereld meestal zo dat als problemen breed worden uitgemeten in de pers, dit ook in de koersen is verdisconteerd, maar dit terzijde. Het afdekken van risico’s heet ook wel hedgen. Niet te verwarren met hedgefondsen, die in de meeste gevallen juist meer risico nemen.  

Recent krijgt zogenaamde “graaiflatie” veel aandacht in de media, maar aan de basis liggen lange termijn ontwikkelingen. 

De FNV concludeert dat bedrijven misbruik hebben gemaakt van de hoge inflatie door prijsverhogingen door te voeren die boven de kostenstijgingen uitgaan. De aandeelhouders zijn spekkopers. Vervolgens hebben Rabo-economen berekend dat de inflatie ruim 2 procentpunt lager was geweest als winstmarges niet waren gestegen. Graaiflatie wordt het genoemd. Met de morele verontwaardiging waartoe de discussie heeft geleid, schieten we niet veel op.

Naar verwachting ontvouwt de Europese Commissie (EC) op 24 mei haar definitieve plannen voor de Europese Retail Investment Strategy (RIS), maar de contouren ervan zijn al ‘gelekt’. De discussie rond de RIS werd afgelopen tijd gedomineerd – of misschien wel gegijzeld – door de vraag of de EC haar voornemen om een volledig provisieverbod in te voeren, durft door te drukken.

Markten verwachten dat de winsten wereldwijd zullen toenemen in de komende twaalf maanden. Of het nu in de Verenigde Staten of opkomende landen is, overal liggen de verwachte winsten-per-aandeel boven de huidige. Maar of dit ook gaat gebeuren valt te betwijfelen.

Markten verwachten dat de winsten wereldwijd zullen toenemen in de komende twaalf maanden. Of het nu in de Verenigde Staten of opkomende landen is, overal liggen de verwachte winsten-per-aandeel boven de huidige. Maar of dit ook gaat gebeuren valt te betwijfelen.

Vorige week verhoogde de Federal Reserve opnieuw de rente. Die renteverhoging draagt weinig bij aan de strijd tegen de inflatie, maar zorgt wel voor meer spanningen in het financiële systeem. Wat dat betreft is het een klassieker. Het komt regelmatig voor dat een reeks renteverhogingen eindigt in een systeemcrisis. Dat is onnodig en ook fout. Het zorgt er voor dat de Fed gedwongen zal worden om eerder dan later de rente weer te gaan verlagen.

Economen kennen de ‘impossible trinity’. Al in 1960 constateerde Robert Mundell dat het onmogelijk is om een vaste wisselkoers, vrij kapitaalverkeer en een onafhankelijk monetair beleid te combineren. Twee van de drie kan wel, maar niet alle drie tegelijk. Later formuleerde Dani Rodrik een andere ‘onmogelijke drie-eenheid’. Volgens hem kunnen democratie, nationale soevereiniteit en economische integratie evenmin alle drie tegelijkertijd toegepast worden. Ik zou daar een eigen impossible trinity aan toe willen voegen. 

Het blijven turbulente tijden op de financiële markten. Wanhopig wordt getracht houvast te vinden en controle te krijgen over de koersen. Geavanceerde systemen produceren diverse scenario’s met indrukwekkende grafieken en de ene analyse is nog niet gepresenteerd of de andere verschijnt weer. Het zijn echter niet de markten die in toom moeten worden gehouden maar het eigen gedrag.