Opinie

Na een lange periode van dalende koersen hoeft het nieuws niet meer goed te zijn. Alles wat nodig is, is dat het nieuws minder slecht is dan verwacht. Wat dat betreft zijn er drie argumenten dat een bodem in de aandelen- en obligatiemarkt mogelijk al achter ons ligt. 

De menselijke maat is zoek, de burger moet worden beschermd tegen uitwassen in het beleid en tegen de gevaren van het financiële stelsel. De overheid verlangt dat financiële instellingen de burger aan de hand nemen bij het maken van financiële keuzes. 

Er resten ons nog wel enkele weken tot we het jaar 2022 definitief mogen begraven, maar we vrezen dat die tijd te kort zal zijn om het tij op de financiële markten voldoende te keren om alsnog uit de dieprode cijfers te geraken.

Dit miserabele jaar zal de geschiedenis ingaan om vele (betreurenswaardige) redenen maar zeker ook omdat het bijna afgelopen jaar het annus horribilis was waarvoor beleggers vrezen. We weten vanzelfsprekend dat dergelijke tegenslagen zich kunnen voordoen maar ook dat -mits enig geduld- er een recuperatiefase volgt. 

Zoals mocht worden verwacht is ook de Amerikaanse 10-jaars – 3-maands yieldcurve negatief geworden. Dat betekent dat de twee traditionele yieldcurves met de langste en betrouwbaarste staat van dienst als recessie-voorspeller nu negatief zijn. Maar dat is op zichzelf geen reden om aandelen, of welke beleggingscategorie dan ook, te verkopen.

De balansen van centrale banken zijn tijdens de crisis als gevolg van de Covid-19 pandemie sterk toegenomen. Centrale bankiers staan nu voor de keuze wat te doen met deze enorme hoeveelheid obligaties (vooral staatsobligaties). Er zijn drie opties: niet afbouwen, passief afbouwen en actief afbouwen.

Na een lange periode van dalende koersen hoeft het nieuws niet meer goed te zijn. Alles wat nodig is, is dat het nieuws minder slecht is dan verwacht. Wat dat betreft zijn er drie argumenten dat een bodem in de aandelen- en obligatiemarkt mogelijk al achter ons ligt. 

Een groot deel van mijn leven ben ik bankeconoom geweest. In die hoedanigheid kreeg ik het in 2008 en 2011 publiekelijk aan de stok met een oude studievriend die hoogleraar in Tilburg was. Hij pleitte in een krant voor renteverhogingen door de ECB om de inflatie te beteugelen. Ik beweerde in een reactie in dezelfde krant dat dit een vergissing zou zijn. Het conflict liep nogal hoog op.

De verleiding is groot dat, als je je column over de Europese Centrale Bank (ECB) op een donderdag waarop het bestuur ervan vergadert over de rente moet inzenden, daarmee wacht tot na de vergadering. Immers, je wilt de laatste ontwikkelingen meenemen.

En toch is dit stuk geschreven luttele uren voordat de ECB bekend zou maken met hoeveel de officiële rente omhoog zal gaan. De reden? Het is een detail in het grotere beeld der dingen. 

Hoewel de afgelopen beursmaanden vrijwel volledig worden gedomineerd door centrale banken en torenhoge inflatie, is er nog een andere risicofactor die de voorbije maanden flink is opgelaaid: geopolitieke spanningen.

Aandelen kunnen in de laatste maanden van dit jaar een fraai herstel laten zien. Doordat koersen zijn gedaald en winsten zijn gestegen is de waardering duidelijk afgekomen. De reden dat aandelen dit jaar zijn gedaald is de sterk gestegen rente, een direct gevolg van de opgelopen inflatie.