Opinie

Vrijwel geen Nederlandse asset manager belegt al in beleggingen die voldoen aan de Europese taxonomie: 0 procent. Tenminste, volgens het op 10 november verschenen onderzoek van de AFM over de voortgang van de implementatie van de Sustainable Finance Disclosure Regulation (SFDR) door asset managers.  Is dit iets om ongerust over te zijn? Zijn er helemaal geen taxonomie-beleggingen of is hier iets anders aan de hand? 

Nederland wordt steeds voller. Het aantal inwoners blijft maar stijgen, hoewel we een aantal jaren geleden nog dachten dat de bevolking zou gaan krimpen. Dat de bevolking nog groeit, komt niet omdat er zoveel kinderen in Nederland worden geboren. Het is het resultaat van een vrij omvangrijke immigratie. Die bevolkingsgroei gaat niet zonder problemen. 

Een van de mooiste termen uit de impactwereld is voor mij de ‘Theory of Change’. In onze wereld lijkt het vooral om data te gaan, de KPI’s waarmee we inzicht denken te geven. De kernvraag is echter hoe die getallen iets zeggen over de impact die we (willen) bereiken. Een theory of change koppelt activiteiten via causale verbanden aan de impact doelen en levert inzicht. Een pleidooi voor kwaliteit.

De Amerikaanse inflatiecijfers over oktober zorgden voor een opvallende draai in de rente, in de dollar en op de aandelenmarkten. Opeens is inflatie mogelijk toch transitoir, verschijnt Goudhaartje weer op het toneel en lijkt het scenario van een zachte landing mogelijk. De komende maanden zal er waarschijnlijk sprake zijn van hardnekkige desinflatie.

De energiecrisis duurt voort. De meeste mensen laten het gelaten over zich heen gaan. Ze zien uit naar die tweemaal 190 euro nu en het prijsplafond in 2023. Ze lezen in de krant dat de gasvoorraden volledig gevuld zijn. We komen de winter wel door. Daarna zien we wel weer.

Beleggers besteden steeds meer aandacht aan de vermindering van de koolstofintensiteit van hun aandelenportefeuilles. Een al te simplistische benadering van koolstofreductie kan echter problematische gevolgen hebben. Drie valkuilen spelen hierbij een rol.

Hoewel de inflatie na decennia van vergetelheid (the great moderation) weer haar rentree heeft gemaakt in de Westerse economieën, wordt in het publieke discours over de woningenmarkt, de impact van de huidige inflatieniveaus nogal eens buiten beschouwing gelaten. Er wordt met name gesproken over het nominale prijsniveau van de woningmarkt, zonder daarbij naar het reële prijsniveau te kijken. 

Nee, deze column gaat niet over duurzaamheid, klimaatdoelstellingen of Co2-uitstoot. Maar over de fabel dat energiebedrijven een reden zijn waarom de winsten van de brede markt niet hoeven te dalen.

De winst-per-aandeel van Amerikaanse energiebedrijven die zijn opgenomen in de S&P 500 Index is ten opzichte van een jaar geleden met meer dan 250 procent gestegen. Maar daarmee verbloemen ze geen winstdaling van de rest van de bedrijven.

Vandaag zijn er verkiezingen in de Verenigde Staten. De kans is groot dat de Republikeinen ten minste één van de huizen in het Congres winnen. Daardoor gaat de geldkraan voor de regerende Democraten dicht. Dat is goed nieuws voor Amerikaanse staatsobligaties en aangezien de rente dit hele jaar bepalend is voor de richting van de aandelenmarkt, is een dalende rente mogelijk de start van een aandelenrally van een procent of tien die tot het einde van het jaar kan aanhouden. 

Zijn meest recente persconferentie deed mij denken aan een college economie. Fed-baas Jay Powell legde aan de aanwezige journalisten uit dat er drie vragen centraal staan bij het beleid om de inflatie onder controle te krijgen.

De eerste vraag is inmiddels beantwoord. Hoe snel moet de centrale bank de officiële rente verhogen? “Heel snel” is het antwoord van Powell, “daar zijn we mee bezig en het is bijna klaar”.