Opinie

Een overzicht per regio van de belangrijkste krijtlijnen. Amerikaanse aandelen zijn niet goedkoop.

1. De Verenigde Staten

1.a. Rente en inflatie

Elk jaar levert de heffing op vermogen de schatkist ongeveer 4 miljard euro op. Dat is veel geld, maar op een BBP van 1000 miljard euro ook weer niet zo veel. Aangezien de overheid ongeveer 40 procent van het BBP door middel van belastingen afroomt, is 1 procent extra economische groei (eenmalig) voldoende om op een andere manier die 4 miljard euro binnen te krijgen.

Ik loop al heel wat conjunctuurcycli mee, maar blijf mij verbazen. Het lijdt geen twijfel dat de economie door Corona, de beleidsreactie op de pandemie en de nasleep van dat alles een reeks schokken heeft ondergaan waarvan we de gevolgen nog steeds niet goed kunnen overzien.

Bessembinder en co-auteurs hebben een interessante studie gedaan. Sinds 1990 kloppen aandelen de risicovrije rente in minder dan 50 procent van de maanden. Over een periode van 10 jaar daalt dit getal zelfs tot 46,5 procent. De studie brengt enkele belangrijke aspecten aan het licht, die vaak over het hoofd worden gezien.

Ik ben geïntrigeerd en -toegegeven- verrast door de robuustheid van de Amerikaanse consumentenbestedingen. Ik weet dat de loongroei heel fors is geweest, maar de inflatie was nog veel hoger. Ik begrijp dat zo ongeveer iedereen in de VS een baan heeft (of twee, of drie), maar die kunnen niet opwegen tegen de hogere lasten.

Volgens de statistiek is september de slechtste maand van het jaar voor de aandelenmarkt. Nu is de beleggingswereld dol op dergelijke anomalieën, al was het maar omdat er met zoiets geld valt te verdienen. Het vervelende is alleen dat wanneer maar genoeg mensen inspelen op zo’n anomalie, de anomalie zal verdwijnen.

Enige jaren geleden mocht ik deelnemen aan een paneldiscussie over het boek ‘Doughnut Economics’, geschreven door Kate Raworth die zelf ook aanwezig was. Ik vertegenwoordigde de ABN Amro bank die zich toen nog niet volledig aan duurzaamheid had gecommitteerd. De aanwezigen waren uiteraard voor Raworth gekomen. Zij kon dan ook op alle sympathie rekenen. Ik zwom vrolijk tegen de stroom in. 

Factor investing wint aan belang de laatste jaren. Het is academisch bewezen dat factoren of stijlkenmerken op lange termijn beter presteren dan de markt.

Momenteel zijn Value en Small Cap fundamenteel de goedkoopste stijlkenmerken, zowel in absolute als relatieve zin t.o.v. de klassieke indexen.
Sinds 1963 leveren Kwaliteit en Momentum de hoogste sharpe ratio. Factorrotatie kan ook additionele diversificatie bieden naast de traditionele
sectorrotatie. Heb wel aandacht voor sectorneutraliteit binnen de fondsen.

Het was een genot om naar de toespraak van Christine Lagarde te luisteren bij de recent gehouden Fed-conferentie in Jackson Hole. Nee, dat bedoel ik niet sarcastisch of cynisch; het is volkomen oprecht. Sterker nog, ik durf te stellen dat het de beste toespraak was die ik van Lagarde gehoord heb sinds ze de president van de Europese Centrale Bank (ECB) is geworden. 

De langetermijninflatieverwachtingen zijn dit jaar gestegen. Sterker nog, juist toen centrale banken enkele maanden geleden besloten om er nog een schepje bovenop te doen om de inflatie omlaag te duwen, liepen de verwachtingen verder op. Bereiden beleggers zich al voor op een regimeverandering met betrekking tot het centralebankbeleid?