Opinie

Er is een bekende zegswijze onder beleggers: ‘Don’t fight the Fed’. Het betekent dat je het beleid van de Amerikaanse centrale bank beter niet in twijfel kunt trekken omdat je dat duur zal komen te staan. De vraag is of ‘Don’t fight the ECB’ ook opgeld doet.

Beleggers lijken tevreden met de veerkracht die hun infrastructuurportefeuilles hebben getoond in een turbulent 2022. Door de toenemende bezorgdheid worden de verwachtingen echter bijgesteld. Deze periode zal aannames over de rol van infrastructuur in een portefeuille, inflatiebescherming, diversificatie, liquiditeit, politiek risico en meer op de proef stellen. Waar moeten beleggers op letten?

Dit is voorlopig mijn laatste column voor Investment Officer, althans als zelfstandig adviseur. Onlangs ben ik in dienst getreden bij een vermogensbeheerder, wat uiteraard verbaasde reacties opleverde: want waarom je vrijheid opgeven?

Zelf had ik begin dit jaar ook niet gedacht weer in loondienst te gaan: het bestaan als zelfstandig ondernemer en adviseur beviel prima, met interessante opdrachten en veel afwisseling, waarbij ik op verschillende plekken kon helpen verschil te maken.  

Beursgoeroes, marktanalisten, en niet te vergeten social media, vertellen een hoop onzin. En zo nu en dan ga ik er voor zitten om dat duidelijk te maken. Voor wie mij volgt op Twitter weet dat één van die verhalen gaat over de voorspelkracht van professionele beleggers. Maar in deze column gaat over het weerleggen van een waarderingsmythe.

Er zijn tekorten op de arbeidsmarkt. Daarvoor zijn diverse verklaringen, onder andere doordat er sinds 2019 tot medio dit jaar 50.000 banen (10 procent) bij de overheid zijn bijgekomen. Dat is overigens niet terug te zien in de kwaliteit van de zorg of het onderwijs.

Vorige week was ik uitgenodigd om op een bijeenkomst mijn licht te laten schijnen op de macro-economische gevolgen van de Europese Green Deal. Vrij bijzonder, want verzoeken om over dat onderwerp te spreken krijg ik eerlijk gezegd niet vaak. Toen ik werd uitgenodigd, zei ik dat ook.

Nog geen twee weken geleden schoot de prijs van een vat olie met bijna 10 dollar omhoog. Geruchten dat China nu toch echt haar covid-beleid zou aanpassen en een geleidelijke ‘reopening’ zou accommoderen, duwden de prijs fors omhoog. Maar nu die reopening na een schijnbeweging van nog wat meer lockdowns aanstaande lijkt, staat olie op het laagste punt van dit jaar. 

Na het laatste Chinese partijcongres reageerden beleggers teleurgesteld. Ze hadden gehoopt op een einde aan het zero-covid-beleid, maar in plaats daarvan werden ze geconfronteerd met het om onduidelijke redenen wegleiden van de 79-jarige Hu Jintao uit de Grote Hal van het Volk. Hu gaf geen blijk daar aan mee te willen werken, maar werd uiteindelijk weifelend weggeleid. Ook omdat alle macht bij Xi Jinping is geconsolideerd, werd hij vergelijken met het autoritaire regime van Mao Zedong.

In 2019 besloot ik ABN Amro vaarwel te zeggen. Ik was daar al 14 jaar hoofdeconoom, was toe aan iets anders en vond dat de bank ook toe was aan iemand anders. Toenemend fysiek ongemak speelde eveneens een rol. Een derde reden om te vertrekken, was dat de bank een richting inging die mij niet aansprak: duurzaamheid, duurzaamheid, duurzaamheid.

De financiële dienstverlening heeft last van emotionele overstroming en zit vast in de dramadriehoek. Banken en verzekeraars helpen cliënten die geldzorgen hebben. Het regent online tips over hoe daarmee om te gaan. De klant kan bij de bank zelfs online zijn geldpersoonlijkheid testen. Hierdoor belandt de klant van de regen in de drup.