Opinie

De aandelenbelegger, in het bijzonder de Europese, werd de voorbije decennia geconfronteerd met gebeurtenissen die in het geheugen blijven hangen. Eerst was er de internetcrisis, vervolgens de bankencrisis, dan de pandemie en tot slot - al is dit geen crisis - de Amerikaanse technologiestijging, die grotendeels aan Europa voorbijging. Men kan zich de vraag stellen op welke manier dit de psyche van de belegger tekent en daardoor zijn beleggingsgedrag beïnvloedt.

Veel goedkope kritiek op de handelsoorlog van president Trump probeert te verwijzen naar de depressie van 1929-33. De beurs daalde in oktober 2029, maar de economie had zich moeten herstellen, had het Amerikaanse congres maar niet foute handelstarieven aangenomen. Die vergelijking mist dat de westerse wereld toen een gouden standaard hanteerde van vaste wisselkoersen. De vergelijking tussen nu en toen is dus niet behulpzaam.

President Trump zag het helemaal voor zich. Een copy-paste ‘Plaza-akkoord’ waardoor hij en het Mar-a-Lago-akkoord de geschiedenisboeken in konden gaan en de hegemonie van de Amerikaanse dollar veiliggesteld werd. Maar voorlopig blijft het iets waar Trump alleen van droomt.

Warren Buffett heeft deze week een stap teruggenomen van Berkshire Hathaway. The end of an (amazing) era.

Beleggen is een spel van fouten; wie de minste fouten maakt, wint. Wat dat betreft heeft beleggen meer gemeen met voetbal dan iemand op het eerste gezicht zou denken. En dat maakte Johan Cruijff ook uitermate geschikt om zijn genialiteit met dergelijke wijsheden zowel op als buiten het veld te delen met beleggers.

Het was een wijze les. Toen de muur was gevallen, betoogden zelfs de meest gerespecteerde Duitse economen dat de hereniging van beide Duitslanden een zichzelf financierend proces zou worden. Het ging de Duitse belastingbetaler niets kosten. Een collega en ik rekenden destijds voor dat het wel 100 miljard Duitse mark zou gaan kosten.

Trumps kronkels die alle kanten lijken uit te schieten, zijn wel degelijk het resultaat van een doordacht plan, zegt beleggingsexpert Jan Longeval. ‘Maar door te kiezen voor shocktherapie heeft hij ongewild de uitkomst van het Triffin-dilemma versneld.’

Europese duurzaamheidregelgeving lijkt inmiddels haar momentum te zijn kwijtgeraakt. Buiten het zogenaamde ‘Omnibus pakket’ dat de Europese Commissie uitbracht op 26 februari - met de verwachte lastenverlichting voor onder meer de Europese Corporate Sustainability Directive (CSRD) en de Corporate Sustainable Due Diligence Directive (CSDDD) - blijft het vrij stil rond de Europese duurzaamheidswetgeving. Ook in de door de Europese Commissie aangekondigde Savings and Investment Union neemt duurzaamheid geen prominente plaats in.

Ik blijf me eindeloos verbazen over de mate waarin traditionele beleggers blijven vasthouden aan achterhaalde aannames en clichés. Ook afgelopen week weigerde een partij opnieuw in te gaan op de vurige klantwens om diens beperkte mix van twee beleggingscategorieën uit te breiden. De gebruikelijke drogredenen hiervoor, zal ik om tactische redenen maar niet delen.

De aankondiging van de rabiate tariefstijgingen wekte verregaande onrust op bij beleggers en leidde tot een van de snelste tweedaagse dalingen op de financiële markten, vergelijkbaar met de crisis die volgde op de uitbraak van de corona-epidemie. Toch heb ik op geen enkel moment mijn geduld en kalmte verloren.