Opinie

Beleggers besteden steeds meer aandacht aan de vermindering van de koolstofintensiteit van hun aandelenportefeuilles. Een al te simplistische benadering van koolstofreductie kan echter problematische gevolgen hebben. Drie valkuilen spelen hierbij een rol.

Hoewel de inflatie na decennia van vergetelheid (the great moderation) weer haar rentree heeft gemaakt in de Westerse economieën, wordt in het publieke discours over de woningenmarkt, de impact van de huidige inflatieniveaus nogal eens buiten beschouwing gelaten. Er wordt met name gesproken over het nominale prijsniveau van de woningmarkt, zonder daarbij naar het reële prijsniveau te kijken. 

Nee, deze column gaat niet over duurzaamheid, klimaatdoelstellingen of Co2-uitstoot. Maar over de fabel dat energiebedrijven een reden zijn waarom de winsten van de brede markt niet hoeven te dalen.

De winst-per-aandeel van Amerikaanse energiebedrijven die zijn opgenomen in de S&P 500 Index is ten opzichte van een jaar geleden met meer dan 250 procent gestegen. Maar daarmee verbloemen ze geen winstdaling van de rest van de bedrijven.

Vandaag zijn er verkiezingen in de Verenigde Staten. De kans is groot dat de Republikeinen ten minste één van de huizen in het Congres winnen. Daardoor gaat de geldkraan voor de regerende Democraten dicht. Dat is goed nieuws voor Amerikaanse staatsobligaties en aangezien de rente dit hele jaar bepalend is voor de richting van de aandelenmarkt, is een dalende rente mogelijk de start van een aandelenrally van een procent of tien die tot het einde van het jaar kan aanhouden. 

Zijn meest recente persconferentie deed mij denken aan een college economie. Fed-baas Jay Powell legde aan de aanwezige journalisten uit dat er drie vragen centraal staan bij het beleid om de inflatie onder controle te krijgen.

De eerste vraag is inmiddels beantwoord. Hoe snel moet de centrale bank de officiële rente verhogen? “Heel snel” is het antwoord van Powell, “daar zijn we mee bezig en het is bijna klaar”.

Na een lange periode van dalende koersen hoeft het nieuws niet meer goed te zijn. Alles wat nodig is, is dat het nieuws minder slecht is dan verwacht. Wat dat betreft zijn er drie argumenten dat een bodem in de aandelen- en obligatiemarkt mogelijk al achter ons ligt. 

De menselijke maat is zoek, de burger moet worden beschermd tegen uitwassen in het beleid en tegen de gevaren van het financiële stelsel. De overheid verlangt dat financiële instellingen de burger aan de hand nemen bij het maken van financiële keuzes. 

Er resten ons nog wel enkele weken tot we het jaar 2022 definitief mogen begraven, maar we vrezen dat die tijd te kort zal zijn om het tij op de financiële markten voldoende te keren om alsnog uit de dieprode cijfers te geraken.

Dit miserabele jaar zal de geschiedenis ingaan om vele (betreurenswaardige) redenen maar zeker ook omdat het bijna afgelopen jaar het annus horribilis was waarvoor beleggers vrezen. We weten vanzelfsprekend dat dergelijke tegenslagen zich kunnen voordoen maar ook dat -mits enig geduld- er een recuperatiefase volgt. 

Zoals mocht worden verwacht is ook de Amerikaanse 10-jaars – 3-maands yieldcurve negatief geworden. Dat betekent dat de twee traditionele yieldcurves met de langste en betrouwbaarste staat van dienst als recessie-voorspeller nu negatief zijn. Maar dat is op zichzelf geen reden om aandelen, of welke beleggingscategorie dan ook, te verkopen.

De balansen van centrale banken zijn tijdens de crisis als gevolg van de Covid-19 pandemie sterk toegenomen. Centrale bankiers staan nu voor de keuze wat te doen met deze enorme hoeveelheid obligaties (vooral staatsobligaties). Er zijn drie opties: niet afbouwen, passief afbouwen en actief afbouwen.