Opinie

Wat ik vroeger moest leren over inflatie was overzichtelijk. Je had demand-pull en cost-push inflatie. We maakten een essentieel onderscheid tussen veranderingen van relatieve prijzen enerzijds (het allocatiemechanisme in een markteconomie) en een aanhoudende stijging van het algemeen prijspeil anderzijds (inflatie).

Elke generatie heeft haar marktlegendes. In de jaren zestig en zeventig waren dat de Nifty Fifty, een selecte groep van “onverslaanbare” aandelen. De opkomst en ondergang van deze Nifty Fifty laat zien dat zelfs de meest robuuste bedrijven kwetsbaar zijn als de prijs die je betaalt te hoog is.

Als ik iemand zou moeten nomineren voor een Oscar volgend jaar, dan zou ik de president van de Europese Centrale Bank (ECB) voordragen. Die slaagt er namelijk elke keer weer in een oproep te doen aan de eurolanden hun begrotingstekorten aan te pakken en schulden te verlagen, zonder in lachen uit te barsten.

Financieel journalisten en beursexperts hebben een nieuwe gimmick: de Trump trade. Nu we nog eens vier jaar naar de grote Trump-show mogen kijken, zouden we allerlei beleggingsideeën kunnen destilleren uit het nog te implementeren beleid. Maar bij de meeste van die trades heb ik toch mijn vraagtekens. Niet alleen of ze een goed rendement opleveren, maar ook of ze überhaupt bestaan.

Beleggers switchen naar groeilandfondsen waarbij Chinese aandelen uitgesloten worden (ex-China EM funds). Oplopende spanningen tussen de VS, Europa en China, waarbij de handelstarieven meer en meer op de voorgrond treden, liggen aan de basis van deze switch. Uiteraard speelt de fondsenindustrie daar gretig op in.

Het is geen gemakkelijk jaar voor Europa. De oorlog op het Europese continent kost ons miljarden en schrikt buitenlandse investeerders af. De reputatie van Amsterdam – dat 750 jaar bestaat – staat in het buitenland onder druk door de eerste pogrom sinds de Tweede Wereldoorlog. Frankrijk staat financieel met de rug tegen de muur en lijkt geen andere uitweg te hebben dan afscheid te nemen van euro.

Het waren stevige discussies die ik rond de komst van de euro met mijn toenmalige collega Wouter W. had. Hij was een fervent tegenstander van de euro, ik een gematigd voorstander.

Het stof na de Amerikaanse presidentsverkiezingen lijkt al te gaan liggen en leidt tot een afkoeling op de financiële markten, na de bescheiden beursrally waarmee de rechtse overwinning werd begroet. Hiermee lieten beleggers hun (voorlopige) voorkeur blijken voor de legendarische wispelturigheid van Donald Trump boven de onzekerheid van de economische politiek van Harris.

Als gevolg van de Europese duurzaamheidsregelgeving moeten financiële marktpartijen naast financiële risico’s ook duurzaamheidsrisico’s integreren in hun interne bedrijfsvoering.

Fed-voorzitter Powell heeft er geen geheim van gemaakt: hij en zijn collega’s willen de rente terugbrengen naar de magische, maar niet vast te stellen, neutral rate. En om dat verhaal kracht bij te zetten, vulden de FOMC-leden hun prognoses in met flink wat verwachte renteverlagingen. Maar de vraag dringt zich inmiddels op of de inflatie dit eigenlijk wel toelaat.