Opinie

Een van de elementen dat Bitcoinbeleggers aanhalen, is de prestaties van de cryptomunt wanneer de beurs het slecht doet. Deze munten worden dan vaak omschreven als een “flight-to-safety”-belegging: een activa die stijgt in waarde, wanneer de rest van de portefeuille naar beneden gaat. Is dit werkelijk zo?

Er bestaan geringe verschillen tussen de belangrijkste centrale banken, zoals de ECB en de Fed, wat betreft institutionele opzet, relatie met de politiek, instrumentarium en zelfs doelstelling. De overeenkomsten zijn echter groter en, afgezien van timing verschilt het beleid van beide dan ook doorgaans niet veel. 

In het derde deel van de door Francis Ford Coppola’s geregisseerde Godfather trilogie, wordt Vincenzo Mancini door Michael Corleone gevraagd om hem strategisch te verraden aan een van Italië ’s machtigste onderwereld figuren, Don Lucchesi. Vincenzo is een gangster en heeft weinig kaas gegeten van bankieren en diplomatie: ‘But you’re a man of finance and politics, Don Lucchesi, these are things I don’t understand.’ ‘You understand guns?’, vraagt Don Lucchesi retorisch  aan Vincenzo en praat verder: ‘Finance is a gun.

Iemand zei mij laatst: ‘Dat een bedrijf beursgenoteerd is, betekent dat niemand er eigenaar van wil zijn.’ Zo scherp zou ik hem zelf niet formuleren, er zijn ook wel een paar ontkrachtende voorbeelden te verzinnen. Maar dat een aandeelhouder zich vaak eerder eigenaar van zijn eigen aandelenvermogen beschouwt dan mede-eigenaar van het bedrijf waarin hij de aandelen houdt, komt mij al jarenlang als tamelijk waarschijnlijk voor. 

Ik lees veel berichten dat de kans op een recessie weer een stukje lager ligt omdat Amerikaanse consumenten blijven besteden. Ik zie dat toch iets genuanceerder.

Nu de Amerikaanse bankencrisis naadloos overgaat in de schuldenplafondcrisis en we nog altijd wachten op de meest voorspelde recessie ooit, lijkt de behoefte groter dan ooit om risico’s in portefeuille af te dekken. 

Nu is het in de financiële wereld meestal zo dat als problemen breed worden uitgemeten in de pers, dit ook in de koersen is verdisconteerd, maar dit terzijde. Het afdekken van risico’s heet ook wel hedgen. Niet te verwarren met hedgefondsen, die in de meeste gevallen juist meer risico nemen.  

Nu de Amerikaanse bankencrisis naadloos overgaat in de schuldenplafondcrisis en we nog altijd wachten op de meest voorspelde recessie ooit, lijkt de behoefte groter dan ooit om risico’s in portefeuille af te dekken. 

Nu is het in de financiële wereld meestal zo dat als problemen breed worden uitgemeten in de pers, dit ook in de koersen is verdisconteerd, maar dit terzijde. Het afdekken van risico’s heet ook wel hedgen. Niet te verwarren met hedgefondsen, die in de meeste gevallen juist meer risico nemen.  

Recent krijgt zogenaamde “graaiflatie” veel aandacht in de media, maar aan de basis liggen lange termijn ontwikkelingen. 

De FNV concludeert dat bedrijven misbruik hebben gemaakt van de hoge inflatie door prijsverhogingen door te voeren die boven de kostenstijgingen uitgaan. De aandeelhouders zijn spekkopers. Vervolgens hebben Rabo-economen berekend dat de inflatie ruim 2 procentpunt lager was geweest als winstmarges niet waren gestegen. Graaiflatie wordt het genoemd. Met de morele verontwaardiging waartoe de discussie heeft geleid, schieten we niet veel op.

Naar verwachting ontvouwt de Europese Commissie (EC) op 24 mei haar definitieve plannen voor de Europese Retail Investment Strategy (RIS), maar de contouren ervan zijn al ‘gelekt’. De discussie rond de RIS werd afgelopen tijd gedomineerd – of misschien wel gegijzeld – door de vraag of de EC haar voornemen om een volledig provisieverbod in te voeren, durft door te drukken.