Opinie

Economie is de wetenschap van de omgang met schaarste. Voor niks gaat de zon op, maar voor bijna alle goederen en diensten waar mensen behoefte aan hebben, zou de behoefte zonder een of andere beperking groter zijn dan het aanbod. 

Ik weet niet precies hoe vaak Bank of Japan gouverneur Kuroda tijdens zijn persconferentie na het besluit om de yield curve control aan te passen heeft gezegd dat dit geen verkrapping is van het beleid, maar het waren er opvallend veel. Waarschijnlijk deels omdat deze aanpassing wel erg handig is, mocht je op een later tijdstip willen afstappen van het extreem ruime monetaire beleid.

“ESG-beleggen is een bubbel. Effecten zijn niet te meten. Het kost alleen maar geld. Compleet doorgeslagen.” Heb ik uw aandacht? Bovenstaande citaten zijn reacties uit de zaal bij een recent seminar, van het kritische deel van het publiek bij een presentatie die ik mocht geven over duurzaamheid en inflatie. Ik begon met de enigszins provocatieve stelling dat iedereen iets met duurzaamheid wil doen. Het is de toekomst. 

Er is in 2022 veel vermogen verdampt. De wereldwijde aandelenmarkt kromp met maar liefst 15 biljoen dollar. De echte pijn zit in de obligatiemarkten waar 30 biljoen dollar verloren ging. Bijna elke beleggingscategorie staat over 2022 in de min. De enige echte winnaar was de Amerikaanse dollar.

Dat 2022 geen goed jaar was voor vastgoedaandelen, was al enige tijd duidelijk, maar er is slecht en er is heel slecht. Hoe slecht kijken we even na aan de hand van de evolutie van de FTSE EPRA NAREIT Developed Europe index sinds 1990. En wat blijkt? Na 2008 is 2022 het slechtste jaar met een verlies van ongeveer 40 procent, in 2008 liep het verlies op tot 42 procent. 

Er is een bekende zegswijze onder beleggers: ‘Don’t fight the Fed’. Het betekent dat je het beleid van de Amerikaanse centrale bank beter niet in twijfel kunt trekken omdat je dat duur zal komen te staan. De vraag is of ‘Don’t fight the ECB’ ook opgeld doet.

Beleggers lijken tevreden met de veerkracht die hun infrastructuurportefeuilles hebben getoond in een turbulent 2022. Door de toenemende bezorgdheid worden de verwachtingen echter bijgesteld. Deze periode zal aannames over de rol van infrastructuur in een portefeuille, inflatiebescherming, diversificatie, liquiditeit, politiek risico en meer op de proef stellen. Waar moeten beleggers op letten?

Dit is voorlopig mijn laatste column voor Investment Officer, althans als zelfstandig adviseur. Onlangs ben ik in dienst getreden bij een vermogensbeheerder, wat uiteraard verbaasde reacties opleverde: want waarom je vrijheid opgeven?

Zelf had ik begin dit jaar ook niet gedacht weer in loondienst te gaan: het bestaan als zelfstandig ondernemer en adviseur beviel prima, met interessante opdrachten en veel afwisseling, waarbij ik op verschillende plekken kon helpen verschil te maken.  

Beursgoeroes, marktanalisten, en niet te vergeten social media, vertellen een hoop onzin. En zo nu en dan ga ik er voor zitten om dat duidelijk te maken. Voor wie mij volgt op Twitter weet dat één van die verhalen gaat over de voorspelkracht van professionele beleggers. Maar in deze column gaat over het weerleggen van een waarderingsmythe.

Er zijn tekorten op de arbeidsmarkt. Daarvoor zijn diverse verklaringen, onder andere doordat er sinds 2019 tot medio dit jaar 50.000 banen (10 procent) bij de overheid zijn bijgekomen. Dat is overigens niet terug te zien in de kwaliteit van de zorg of het onderwijs.