Opinie

Bessembinder en co-auteurs hebben een interessante studie gedaan. Sinds 1990 kloppen aandelen de risicovrije rente in minder dan 50 procent van de maanden. Over een periode van 10 jaar daalt dit getal zelfs tot 46,5 procent. De studie brengt enkele belangrijke aspecten aan het licht, die vaak over het hoofd worden gezien.

Ik ben geïntrigeerd en -toegegeven- verrast door de robuustheid van de Amerikaanse consumentenbestedingen. Ik weet dat de loongroei heel fors is geweest, maar de inflatie was nog veel hoger. Ik begrijp dat zo ongeveer iedereen in de VS een baan heeft (of twee, of drie), maar die kunnen niet opwegen tegen de hogere lasten.

Volgens de statistiek is september de slechtste maand van het jaar voor de aandelenmarkt. Nu is de beleggingswereld dol op dergelijke anomalieën, al was het maar omdat er met zoiets geld valt te verdienen. Het vervelende is alleen dat wanneer maar genoeg mensen inspelen op zo’n anomalie, de anomalie zal verdwijnen.

Enige jaren geleden mocht ik deelnemen aan een paneldiscussie over het boek ‘Doughnut Economics’, geschreven door Kate Raworth die zelf ook aanwezig was. Ik vertegenwoordigde de ABN Amro bank die zich toen nog niet volledig aan duurzaamheid had gecommitteerd. De aanwezigen waren uiteraard voor Raworth gekomen. Zij kon dan ook op alle sympathie rekenen. Ik zwom vrolijk tegen de stroom in. 

Factor investing wint aan belang de laatste jaren. Het is academisch bewezen dat factoren of stijlkenmerken op lange termijn beter presteren dan de markt.

Momenteel zijn Value en Small Cap fundamenteel de goedkoopste stijlkenmerken, zowel in absolute als relatieve zin t.o.v. de klassieke indexen.
Sinds 1963 leveren Kwaliteit en Momentum de hoogste sharpe ratio. Factorrotatie kan ook additionele diversificatie bieden naast de traditionele
sectorrotatie. Heb wel aandacht voor sectorneutraliteit binnen de fondsen.

Het was een genot om naar de toespraak van Christine Lagarde te luisteren bij de recent gehouden Fed-conferentie in Jackson Hole. Nee, dat bedoel ik niet sarcastisch of cynisch; het is volkomen oprecht. Sterker nog, ik durf te stellen dat het de beste toespraak was die ik van Lagarde gehoord heb sinds ze de president van de Europese Centrale Bank (ECB) is geworden. 

De langetermijninflatieverwachtingen zijn dit jaar gestegen. Sterker nog, juist toen centrale banken enkele maanden geleden besloten om er nog een schepje bovenop te doen om de inflatie omlaag te duwen, liepen de verwachtingen verder op. Bereiden beleggers zich al voor op een regimeverandering met betrekking tot het centralebankbeleid?

In september vorig jaar had ik het hier op de website van Investment Officer over de ‘Marshallian K’. Het is een indicator die de monetaire liquiditeit (aanbod van geld door de centrale banken, gereflecteerd in de balans van de centrale banken) afzet tegenover de economische groei.

De snelle opkomst van generatieve kunstmatige intelligentie valt samen met een debat over de ethiek van kunstmatige intelligentie. Mensen hebben moeite met het feit dat kunstmatige intelligentie een beslissing mag nemen, zelfs wanneer zo’n besluit overduidelijk beter is dan wanneer een mens die zou nemen.

Op het moment van schrijven prijzen de markten nog net aan een 60 procent kans in dan de ECB ergens de komende maanden de rente nog een keertje verhoogt. En hoewel Lagarde zich pas recentelijk op de loonontwikkeling heeft gestort als argument voor verdere verkrapping, zijn er genoeg redenen om in ieder geval over te gaan tot een pauze.