Opinie

Ik blijf me eindeloos verbazen over de mate waarin traditionele beleggers blijven vasthouden aan achterhaalde aannames en clichés. Ook afgelopen week weigerde een partij opnieuw in te gaan op de vurige klantwens om diens beperkte mix van twee beleggingscategorieën uit te breiden. De gebruikelijke drogredenen hiervoor, zal ik om tactische redenen maar niet delen.

De aankondiging van de rabiate tariefstijgingen wekte verregaande onrust op bij beleggers en leidde tot een van de snelste tweedaagse dalingen op de financiële markten, vergelijkbaar met de crisis die volgde op de uitbraak van de corona-epidemie. Toch heb ik op geen enkel moment mijn geduld en kalmte verloren.

Het vooruitzicht dat buitenlandse investeerders hun blootstelling aan Amerikaanse activa verminderen vanwege zorgen over de dominantie van Amerikaanse staatsobligaties als veilige haven, zorgt voor discussie over het begrip veilige haven. Significante verschuivingen in correlaties tussen verschillende activaklassen, met name tussen Amerikaanse aandelen en de dollar, zijn de oorzaak.

In plaats van China als boeman af te schilderen, moet Amerika dringend zijn eigen huishouden op orde brengen. Cruciaal in het tarievenverhaal is de structurele kloof tussen het Amerikaanse en Chinese spaargedrag.

Er is een wel heel wonderlijk verschil tussen de alarmistische toon in alle discussies rondom de handelsoorlog en de nieuwste economische ramingen van het IMF. Hier klopt iets niet.

Het was maart 2015 toen Otmar Issing, bestuurslid van de ECB van het eerste uur en ’s banks hoofdeconoom, mij een kop koffie inschonk en we, als twee oorlogsveteranen, vanaf de 60ste verdieping van de Frankfurtse Messeturm, zaten te kijken naar de rookpluimen die de skyline van Frankfurt ontsierden. Issing zag iets soortgelijks eerder, net als ik.

De recente aankondiging van voormalig president Trump om belastingvoordelen voor universiteiten als Harvard te herzien, roept fundamentele vragen op over de rol van endowmentfondsen. Zijn zulke instellingen enkel vermogensbeheerders met fiscale voordelen? Of zijn ze, zoals vaak beweerd, de ultieme langetermijnbeleggers?

Nu we de mijlpaal van president Donald Trumps eerste honderd dagen terug in het Witte Huis naderen, is het tijd om de impact van zijn regering op zowel beleid als markten te evalueren.

Of je nu wegloopt met het idee dat president Trump de wereld ‘eerlijker’ gaat maken, droomt van Trumpiaanse belastingverlagingen en deregulering, of juist huivert bij zijn handelsoorlogen en extreme onvoorspelbaarheid, de keiharde conclusie is dat dit alles sowieso gepaard gaat met meer volatiliteit en minder groei.

Na Donald Trumps ‘Liberation Day’ worstelen beleggers met een fundamentele vraag: Is er een handelsorde mogelijk die minder afhankelijk is van Amerika? Of staan we aan de vooravond van een nieuwe Grote Depressie, zoals sommige doemdenkers suggereren?