Opinie

Ik werd er bepaald niet vrolijk van: de halfjaarlijkse ‘Fiscal Monitor’ van het IMF afgelopen week. In een derde van de landen in de wereld, die overigens wel 70 procent van de mondiale economie uitmaken, is de overheidsschuld hoger en groeit die sneller dan voor de pandemie, ondanks dat de explosie van de inflatie in de laatste jaren de schuldratio’s naar beneden had geduwd.

De moeilijk te voorspellen uitkomst van de presidentsverkiezingen in de VS zet aan tot uiteenlopende scenario’s, waarvan sommige met nefaste gevolgen voor de financiële markten.

Het bestuur van de Europese Centrale bank (ECB) heeft de rentes in oktober weer verlaagd. De bank ziet de jaarlijkse inflatie in 2026 uitkomen op 1,9 procent, wat in lijn zou zijn met het streefpercentage van de ECB, namelijk 2 procent prijsstijgingen per jaar.

De Amerikaanse inflatie is teruggevallen tot 2,4 procent, niet zo ver meer van de doelstelling van de Federal Reserve. In Europa ligt het inflatieniveau van de grootste economieën zelfs al ruim onder het 2 procent-doel van de Bank of England en de ECB, net zoals we zagen in de jaren vóór Covid.

Als we de Republikeinse presidentskandidaat Donald Trump mogen geloven, zal hij 60 procent heffen op Chinese import en 20 procent op de rest van de wereld. Landen die de dollar als handelsmunt afvallen zou hij zelfs 100 procent belasten. Wat vertellen twee historische voorbeelden over de mogelijke impact van dat alles?

Na de Grote Financiële Crisis zorgde de westerse monetaire gekte voor een jarenlange outperformance van Amerikaanse aandelen. Nu centrale banken hun rente verlagen en de wereldeconomie lijkt aan te trekken, worden opkomende markten weer interessant.

Met een reuzenstap van 50 basispunten wil de Amerikaanse centrale bank het signaal geven dat ze de evolutie van de inflatie-indicatoren deze keer wél tijdig weet te anticiperen. Een dergelijke knip in de beleidstarieven moet aangeven dat de opwaartse prijsbewegingen voldoende aan kracht verliezen, zodat het niet langer nodig is om de economie af te koelen met een restrictief beleid.

Onlangs publiceerde het CPB een langetermijnverkenning onder de titel ‘Kiezen voor later: vier visies voor 2050’. In tegenstelling tot eerdere van zulke studies zijn de vier gepresenteerde scenario’s gebaseerd op uiteenlopende maatschappijvisies.

Ik ben beleggingstechnisch opgevoed in het tijdperk waarin obligatiebeleggers zich opzichtig profileerden als “smart money”-investors, tegenover het “dumb money”-gepeupel dat in aandelenmarkten belegde. Maar het lijkt er steeds meer op dat obligatie-aficionados deze zichzelf toegekende titel moeten inleveren.

Deze week werd de Nobelprijs voor de economie toegekend aan drie economen die onderzoek hebben gedaan naar de welvaartsverschillen tussen landen. Een belangrijke conclusie van hun onderzoek betreft het belang van goed functionerende instituties. Zonder dergelijke instituties kun je de welvaart wel vergeten.