Opinie

Terwijl ik nog wat namijmer over het Fondsevent 2025, waarbij toch objectief duidelijk werd dat we in Europa in actie moeten komen en zaken anders moeten leren bekijken en aanpakken, stomen ze in de Verenigde Staten lekker door.

Oktober heeft een slechte reputatie op de beurzen. De grootste crashes uit de geschiedenis – 1929, 1987 en 2008 – vonden allemaal plaats in oktober. Dit patroon lijkt geen toeval, maar het resultaat van structurele factoren die juist deze maand bijzonder volatiel maken.

Centraal bankier Jerome Powell werd tijdens zijn recentste persconferentie opnieuw geconfronteerd met een aantal kritische vragen. We overlopen deze een voor een.

In een bizarre speech voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties heeft de Amerikaanse president even uitgelegd hoe de wereld in elkaar zit. De speech duurde bijna een uur, maar kan als volgt worden samengevat: Trump heeft altijd gelijk en de rest van de wereld ‘is going to hell’. Op beide punten is dit waarschijnlijk overdreven.

Het is maart 2020 wanneer Italië in grote problemen verkeert. De Italiaanse langetermijnrentes lopen rap op, de spreads met andere eurolanden nemen toe.

Aandelen zijn extreem duur, en het is dus wachten tot de markten instorten. De volgende mega-beurscrisis heeft ook al een naam: het knappen van de AI-zeepbel.

Decennialang was het een wet voor beleggers: op de lange termijn volgt de aandelenmarkt de economische groei. Een bloeiende economie vertaalde zich in stijgende bedrijfswinsten en daarmee hogere aandelenkoersen. Maar wie de afgelopen dertig jaar heeft opgelet, voelt een groeiende frictie met deze oude wijsheid.

De Federal Reserve verlaagde vorige week de rente van 4,25-4,50 procent naar 4,00-4,25 procent en zal op de resterende bijeenkomsten van het FOMC – het beleidsorgaan van de Fed – de rente verder verlagen. Dat terwijl de financiële condities al zijn verbeterd en er desondanks bijzonder veel liquiditeiten aan de zijlijn staan.

Wat je ook van Donald Trump vindt, hij probeert (onder andere) het verdienvermogen van de Amerikaanse economie te versterken. Of hij dat op een effectieve manier aanpakt, is een ander verhaal.

Naar alle waarschijnlijkheid zullen de duurzaamheidsrapportagelasten onder de Corporate Sustainability Reporting Directive (CSRD) of Corporate Sustainability Due Diligence Directive (CSDDD) verlicht worden. Banken moeten ESG-risico’s in toenemende mate in hun risicobeheer integreren en zullen daarover moeten rapporteren en publiceren.