Opinie

Het gebeurt wel vaker, maar momenteel is het contrast tussen wat veel economen zeggen en hoe markten er kennelijk tegenaan kijken wel bijzonder groot. Dan heb ik het over wat we kunnen verwachten van de resultaten van het economisch beleid van de nieuwe regering Trump.

De Amerikaanse economie is veel dynamischer dan de Europese. Nieuwe cijfers van het CBS bevestigen die trend. In Nederland is de boosdoener met name de roekeloze manier waarop hele bedrijfstakken worden bedreigd door het CO2-beleid. Het elektriciteitsnet is al overbelast en als de windmolens op zee niet worden geschrapt, wordt de netbelasting nog kritischer. Maar er zijn nog andere redenen waarom de VS zo veel sneller groeien.

Sommige macro-indicatoren zijn belangrijker dan andere. Maar of dat ook betekent dat beleggers altijd naar de juiste indicatoren kijken, waag ik te betwijfelen. Daarom in deze column aandacht voor een favoriete recessievoorspeller waarvan de kracht vervaagt en één waarmee recessies zelfs worden vastgesteld, maar waar niemand het over heeft.

In mijn vorige bijdrage besprak ik of het opportuun was naar “ex-China emerging”-fondsen te switchen en verwees ik ook naar The new China playbook. Westerse beleggers stellen zich meer en meer vragen over hoe China zich economisch en sociaal verder zal ontwikkelen. Het kan daarbij nuttig zijn om een en ander vanuit Chinees perspectief te bekijken.

Het aantal mensen dat opgaat voor één van de CFA-examens is volgens de laatste cijfers opnieuw gedaald. Op de piek in 2019 waren er ruim 270.000 geregistreerden, het laatste aantal bleef steken op 163.000. Zoals zo vaak zijn er waarschijnlijk meerdere verklaringen voor dit fenomeen.

Wat ik vroeger moest leren over inflatie was overzichtelijk. Je had demand-pull en cost-push inflatie. We maakten een essentieel onderscheid tussen veranderingen van relatieve prijzen enerzijds (het allocatiemechanisme in een markteconomie) en een aanhoudende stijging van het algemeen prijspeil anderzijds (inflatie).

Elke generatie heeft haar marktlegendes. In de jaren zestig en zeventig waren dat de Nifty Fifty, een selecte groep van “onverslaanbare” aandelen. De opkomst en ondergang van deze Nifty Fifty laat zien dat zelfs de meest robuuste bedrijven kwetsbaar zijn als de prijs die je betaalt te hoog is.

Als ik iemand zou moeten nomineren voor een Oscar volgend jaar, dan zou ik de president van de Europese Centrale Bank (ECB) voordragen. Die slaagt er namelijk elke keer weer in een oproep te doen aan de eurolanden hun begrotingstekorten aan te pakken en schulden te verlagen, zonder in lachen uit te barsten.

Financieel journalisten en beursexperts hebben een nieuwe gimmick: de Trump trade. Nu we nog eens vier jaar naar de grote Trump-show mogen kijken, zouden we allerlei beleggingsideeën kunnen destilleren uit het nog te implementeren beleid. Maar bij de meeste van die trades heb ik toch mijn vraagtekens. Niet alleen of ze een goed rendement opleveren, maar ook of ze überhaupt bestaan.

Beleggers switchen naar groeilandfondsen waarbij Chinese aandelen uitgesloten worden (ex-China EM funds). Oplopende spanningen tussen de VS, Europa en China, waarbij de handelstarieven meer en meer op de voorgrond treden, liggen aan de basis van deze switch. Uiteraard speelt de fondsenindustrie daar gretig op in.