Opinie

De beurzen crashten deze week, en dus is het wachten op de smeuïge headlines van (social) media die er natuurlijk dol op zijn om wat olie op het vuur te gooien. Maar die van De Telegraaf had ik niet meteen zien aankomen: ‘Pensioenfondsen beven door beursdrama.’

Wie begin dit jaar Europa overwoog, zal het zich niet beklagen: met een verschil van 13 procent in euro-termen, uitgedrukt tot en met 7 april 2025, laat onze regio de Verenigde Staten ver achter zich. Het overwegen van Europa blijft aangewezen.

De geschiedenis herhaalt zich soms op verrassende wijze. In de jaren tachtig stond Ronald Reagan bekend om zijn harde lijn tegen de Sovjet-Unie, een strategie die uiteindelijk bijdroeg aan het einde van de Koude Oorlog. Vandaag zien we Donald Trump die een vergelijkbare confronterende aanpak hanteert, maar dan op het economische slagveld.

Eeuwenlang is goud een belangrijk onderdeel van het monetaire systeem. Tussen de jaren zeventig en eind jaren negentig verkochten veel centrale banken hun goudreserves. De laatste twintig jaar echter zien we een toename in de goudaankopen door de focus op financiële stabiliteit, inflatie en diversificatie. Maar, als de geschiedenis zich herhaalt en centrale banken opnieuw goud verkopen door de stijgende overheidsuitgaven, dan komt de goudprijs in de toekomst onder druk.

Trump zwaaide bij de bekendmaking van de wederkerige invoerheffingen met een dik boek. Ik dacht dat het boek, ‘Foreign Trade Barriers’, de ingewikkelde berekeningen zou bevatten op basis waarvan de nieuwe heffingen zijn vastgesteld. Nu blijkt dat die zijn gebaseerd op een simplistische formule, totaal gespeend van enige economische rationaliteit.

Trump uitmaken voor een economische neanderthaler omdat hij pleit voor subsidies en tarieven is dom. Beter om nu te wachten met een oordeel.

Deze week was de 22e editie van het Mining Forum Europe in Zürich. Lang was dit een ‘ons-kent-ons’-feestje van hoofdzakelijk mijnbouwbedrijven, maar met de enorme rally in de goudprijs was er dit keer ook flink wat ruimte voor een bredere, macro-gedreven insteek.

Hoeveel schuld een economie kan dragen is regelmatig onderwerp van discussie. Toch is dat niet zo relevant. Elke schuld is op te lossen, zelfs zonder politieke interventie. Die oplossing heet reflatie.

De persconferentie van Fed-voorzitter Jay Powell en zijn antwoorden op de vragen van financiële journalisten: ze tonen vooral een beeld van economische onzekerheid.

De arbeidsproductiviteit in ons land is in 2024 voor het tweede jaar op rij gedaald, blijkt uit cijfers van het CBS. De daling bedroeg 0,2 procent, na een daling met 1,3 procent in 2023. Dit nieuws haalde de voorpagina’s niet. Onterecht!