Opinie

In onze snel polariserende maatschappij worden steeds vaker politieke boodschappen ‘verstopt’ in economische analyses. Met de Amerikaanse presidentsverkiezingen in aantocht neemt het aantal van die boodschappen toe, waarbij de waarheid steeds vaker wat moet wijken.

In de wereld van beleggingen spreekt private equity tot de verbeelding van menig investeerder. Maar wat maakt fondsen die in niet-beursgenoteerde bedrijven beleggen zo aantrekkelijk? De potentiële rendementen. Private equity biedt kansen op hoge winsten die vaak niet haalbaar zijn in de traditionele beursgenoteerde markt. Toch is niet elk private equity fonds hetzelfde, en is het cruciaal om rendementen te vergelijken.

Sinds de Amerikaanse centrale bank in september de beleidsrente verlaagde, is de lange rente gestegen. In de Verenigde Staten met meer dan 60 basispunten, in Europa met ongeveer de helft daarvan.

De relatie tussen presidentiële cycli en aandelenrendementen is een fascinerend onderwerp dat al decennia lang de aandacht trekt van beleggers en academici. Recente studies werpen nieuw licht op deze complexe materie, met verrassende bevindingen die de conventionele wijsheid op de proef stellen.

Ik werd er bepaald niet vrolijk van: de halfjaarlijkse ‘Fiscal Monitor’ van het IMF afgelopen week. In een derde van de landen in de wereld, die overigens wel 70 procent van de mondiale economie uitmaken, is de overheidsschuld hoger en groeit die sneller dan voor de pandemie, ondanks dat de explosie van de inflatie in de laatste jaren de schuldratio’s naar beneden had geduwd.

De moeilijk te voorspellen uitkomst van de presidentsverkiezingen in de VS zet aan tot uiteenlopende scenario’s, waarvan sommige met nefaste gevolgen voor de financiële markten.

Het bestuur van de Europese Centrale bank (ECB) heeft de rentes in oktober weer verlaagd. De bank ziet de jaarlijkse inflatie in 2026 uitkomen op 1,9 procent, wat in lijn zou zijn met het streefpercentage van de ECB, namelijk 2 procent prijsstijgingen per jaar.

De Amerikaanse inflatie is teruggevallen tot 2,4 procent, niet zo ver meer van de doelstelling van de Federal Reserve. In Europa ligt het inflatieniveau van de grootste economieën zelfs al ruim onder het 2 procent-doel van de Bank of England en de ECB, net zoals we zagen in de jaren vóór Covid.

Als we de Republikeinse presidentskandidaat Donald Trump mogen geloven, zal hij 60 procent heffen op Chinese import en 20 procent op de rest van de wereld. Landen die de dollar als handelsmunt afvallen zou hij zelfs 100 procent belasten. Wat vertellen twee historische voorbeelden over de mogelijke impact van dat alles?

Na de Grote Financiële Crisis zorgde de westerse monetaire gekte voor een jarenlange outperformance van Amerikaanse aandelen. Nu centrale banken hun rente verlagen en de wereldeconomie lijkt aan te trekken, worden opkomende markten weer interessant.